Kiedy przeczytałam Małych bogów (klik do recenzji), zaczęłam rozumieć, o co tak właściwie chodzi ze znieczulicą, jaka panuje wśród lekarzy. Nie do końca wiem, czy można tak powiedzieć o książce tego typu, ale ja byłam nią zachwycona - zarówno samym pomysłem, jak i treścią. To, czego się z niej dowiedziałam, na długo zostanie mi w pamięci. Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że jakaś inna książka o tej tematyce wstrząśnie mną bardziej. I wiecie co? To się jednak stało. 

W SZOKU

IN SHOCK

dr Rana Awdish

Wydawnictwo Znak

18/04/2018

5/5 ✰

Doktor Rana Awdish pracowała na oddziale intensywnej terapii. Wydawało jej się, że wszystko jest w najlepszym porządku - zarówno z jej zdrowiem, jak i pracą. Dopiero ciężka choroba zmusiła ją do poznania szpitala od zupełnie innej strony. Konfrontacja bycia lekarzem z byciem pacjentem uświadomiła ją, jak wiele aspektów w jej pracy wymaga naprawy. Długie miesiące leczenia sprawiły, że postanowiła już nigdy nie patrzeć na relację lekarz–pacjent bez jakichkolwiek emocji. 

Wow. Nawet nie wiem, od czego mam zacząć, bo ta historia naprawdę zwaliła mnie z nóg. Pierwsze, co przychodzi mi do głowy to fakt, że książka ma w punkt trafiony tytuł, bo po przeczytaniu W szoku, jestem w szoku, i to ogromnym.

Lubię książki, które czegoś mnie uczą. Czego nauczyła mnie ta? Głównie tego, że lekarze to też ludzie. Wiem, mówiłam to samo przy Małych bogach, ale tutaj chodzi o zupełnie coś innego. Tutaj chodzi o emocje. Ale może zacznę od początku!

Muszę przyznać, że podziwiam autorkę tej książki głównie za odwagę pokazania światu tego, jak traumatycznym przeżyciem była dla niej przebyta choroba. Przyznanie, z jak wielkim cierpieniem wiązały się wszystkie wydarzenia tamtych dni - nie tylko dla samej chorej, ale też jej rodziny i przyjaciół - zasługuje na duży szacunek. Szczególnie w momencie, kiedy dodamy do tego mnóstwo emocji, a nie suche i płytkie opisy tego, co działo się z jej ciałem. To właśnie tak bardzo ujęło mnie w tej pozycji. Brak jakichkolwiek zahamowań, jeśli chodzi o pokazywanie prawdziwych uczyć - takie całkowite odsłonięcie siebie, swojej rodziny i całego swojego życia przed czytelnikami. Chociaż tak naprawdę ta książka ma na celu coś zupełnie innego. Choroba doktor Awdish stała się przyczyną tego, że poznała lekarski świat od drugiej strony, a to z kolei popchnęło ją do podzielenia się swoimi przemyśleniami na temat relacji między lekarzami a pacjentami.


A jak to tak właściwie wygląda? Przypuszczam, że nawet jeśli ktoś nie ma zbyt wielu doświadczeń z lekarzami, to jest w stanie stwierdzić, że ich podejście do pacjenta pozostawia wiele do życzenia. Tak to już jest. Możecie mówić, że to stereotyp, ale pamiętajcie, że w każdym stereotypie jest jakaś prawda. W tym też. Lekarze podchodzą do pacjentów przedmiotowo, widzą w nich chorobę, a nie człowieka. Dlaczego? Odpowiedź na to pytanie znajdziemy właśnie w tej książce. W szoku jest taką trochę spowiedzią. Przyznaniem się do tego, że lekarze traktują pacjentów tak, jak sami nie chcą być traktowani.

A co jest przyczyną takiego zachowania? Oczekiwania! Doktor Awdish swoją książką otwiera ludziom oczy. Pokazuje, że to wcale nie wygląda tak, że lekarze nie mają uczuć. To raczej polega na tym, że oni chowają te uczucia bardzo głęboko, bo tego się od nich oczekuje. Studenci uczą się analizować objawy i rozpoznawać choroby, ale nie uczą się jak rozmawiać z ludźmi. Wpaja się im, że nie mogą okazywać emocji, przywiązywać się do pacjentów, bo to ich przywiązanie może okazać się czymś zgubnym.

Dopiero podczas pobytu w szpitalu, zdała sobie sprawę, ile dla pacjenta znaczy zaufany lekarz i jego wsparcie. Ile otuchy daje sam fakt, że osoba, która cię leczy nie podchodzi do ciebie z totalną oschłością i nie traktuje cię jako kolejnego przypadku, ale jak człowieka.


W szoku opisuje wiele historii. Oczywiście większość z nich to wspomnienia samej autorki, które pochodzą z różnych etapów jej kariery, jednak znajdziemy tam też historie innych lekarzy. Ta wielość przypadków daje do myślenia i mocno porusza. Opisy tego, jak niektórzy lekarze próbują radzić sobie z buzującymi w nich emocjami, związanymi ze śmiercią ich pacjentów jest porażająca. Chociaż może powinnam napisać jak sobie nie radzą, bo to stosowniejsze stwierdzenie.

Czy polecam W szoku? Da się chyba zauważyć, że tak. Nie będę ukrywać, że zdarzyło mi się nawet mieć łzy w oczach, kiedy czytałam pewne historie poruszone w tej książce. Przeczytanie jej pozwoliło mi zwrócić uwagę na wiele rzeczy, które wcześniej były dla mnie zagadką. A emocje, jakie się w niej znajdują, wzbudzają emocje w czytelniku. To fenomen. Ta otwartość autorki i to, w jaki sposób przekazała prawdę o swoim zawodzie. To naprawdę fenomen.

Od czasu do czasu przypominamy sobie, że to, co jest naszą największą słabością, może czasem okazać się naszą największą siłą. I że właśnie osoba, po której by się tego najmniej spodziewać, może odmienić bieg historii.

DWÓR SKRZYDEŁ I ZGUBY

A COURT OF WINGS AND RUIN

Sarah J. Maas

Wydawnictwo Uroboros

2017

5/5 ✰

Po wydarzeniach w Hybernii, Feyra znów przebywa na Dworze Wiosny. Udając, że wciąż kocha Tamlina, stara się zdobyć informacje o jego działaniach oraz o jego pakcie z Hybernią. Stawką jej gry jest jej życie oraz to, czy jej dworowi - Dworowi Nocy - uda się wygrać czekającą ich wojnę.

Jestem przekonana, że znacie to uczucie, kiedy czytacie książkę, od której naprawdę ciężko jest się oderwać i chociaż z jednej strony chcecie już, teraz, natychmiast! wiedzieć, co się będzie działo dalej, to jednocześnie nie chcecie za szybko dobrnąć do ostatniej strony. No więc właśnie dokładnie coś takiego miałam, kiedy czytałam Dwój skrzydeł i zguby.
I to właśnie dlatego, musiałam sobie tę książkę dozować, bo po prostu... ja naprawdę nie chciałam jej kończyć.


O tym, co mnie ujęło w pierwszych dwóch tomach możecie przeczytać o tutaj, ale tamto to był tak naprawdę dopiero początek. O ile myślałam, że nic nie wzbudzi we mnie większych emocji, niż ACOMAF, o tyle ACOWAR pozbawił mnie wszelkich złudzeń. Powiedzieć, że ja całą tę historię przeżywałam to kłamstwo. Ja nią żyłam. Nie, wróć. Nadal nią żyję. Mimo, że odkładałam Kindla na bok, żeby zrobić cokolwiek innego, to i tak ciągle byłam w Prythianie. Jasne, zdarza mi, że przemknie mi przez głowę jakaś myśl o książce, kiedy akurat nie czytam, ale nieczęsto jest tak, że myślę o niej non stop. A o Dworze Nocy nie dało się pomyśleć tylko przelotnie, możecie mi wierzyć.


Akcja? Już od pierwszej strony, serio! Nie ma ani chwili, w której wieje nudą. A do tego trzeba jeszcze dodać nieprzewidywalność! No dobra, ja wiem, było kilka sytuacji, przy których domyślałam się, jak to wszystko się skończy, ale większość była totalnym zaskoczeniem! Te zwroty akcji dały tej książce tak dużo dobrego, że jestem w stanie przeżyć nawet tych kilka przykrych momentów, których się zupełnie nie spodziewałam. Niektóre doprowadzały mnie do migotania przedsionków, ale było warto to przeżyć.

W zasadzie od pierwszego tomu wiadomo, że zbliża się wojna, więc nie będzie żadnym spoilerem fakt, że w końcu dochodzi ona do skutku. I tutaj Maas należy się ogromny ukłon, bo to, jak to wszystko opisała.. szok! Sceny batalistyczne są niesamowite. Wiemy dokładnie, co się dzieje, co (przynajmniej tak mi się wydaje) jest dość trudne do zrobienia w chwili, kiedy bohaterów biorących udział w walce można liczyć w tysiącach. A jej się to udało. I to nawet nie chodzi o to, że ona dała radę. Ona naprawdę napisała to niesamowicie!


Bohaterowie? Ogromnie cieszy mnie, że w końcu mogłam poznać mieszkańców innych dworów. Do niektórych z nich od razu poczułam ogromną sympatię, inni trochę mnie irytowali, ale ta różnorodność uczuć też ma w sobie coś fajnego. A poza nimi są jeszcze ci wszyscy z Dworu Nocy! Znamy ich już z ACOMAFu, więc nikogo nie trzeba tu przedstawiać, ale tym razem naprawdę można się w nich do granic możliwości zakochać. I nie mam tu już na myśli tylko Rhysa i Feyry, ale całą ich rodzinę - Mor, Amren, Azriel i Kasjan zdobyli moje serce! Żeby rozwiać wątpliwości zaznaczę, że ja naprawdę uwielbiałam ich od samego początku, ale ta część pozwala poznać ich jeszcze lepiej, poznać trochę ich przeszłości i pokazać, że poza Rhysem, oni też nie mają w życiu nic, poza tą małą rodziną i są w stanie zrobić dla siebie nawzajem wszystko. Ta ich przyjaźń jest czymś naprawdę cudownym!

Po świetnej, serio świetnej drugiej części miałam nadzieję, że trzecia będzie równie dobra i że Maas utrzyma poziom. I wiecie co? ACOTAR był super. ACOMAF był świetny. A ACOWAR? No cóż, Dwór skrzydeł i zguby to totalne trzęsienie ziemi!
I tak sobie teraz myślę, że jeśli Dwory z części na część są coraz lepsze, to chyba boję się kolejnych tomów, bo mogę przy nich naprawdę umrzeć przez nadmiar emocji! Cała konkluzja jest więc taka, że kocham tę serię. Naprawdę, kocham Dwory!