Od pół godziny siedzę przed otwartym okienkiem tego posta i nie wiem, zupełnie nie wiem co napisać. Miałam tak wcześniej tylko raz. Miałam tak, kiedy pisałam post o Making faces. Rozumiecie to? Bo ja rozumiem to tak: Amy Harmon zdecydowanie zawładnęła moim sercem. Te historie wpisały się w moje serce na tyle mocno, że nie umiem o nich zapomnieć, że nie chcę o nich zapominać. Te historie w pewien sposób zmieniły moje życie. I jestem im za to wdzięczna. Jestem wdzięczna Amy Harmon za te książki.






Mojżesz był dzieckiem cracku. Jego matka była młodą narkomanką i porzuciła go zaraz po urodzeniu. Znaleziono go w koszu na pranie. Był bliski śmierci, podobnie jak jego matka, z tą różnicą, że Mojżesza udało się uratować.
Mojżesz wyrósł na dziecko z problemami. Tułał się od jednej rodziny do następnej, budząc lęk, a jednocześnie ciekawość ludzi. Jego życie zmieniło się, kiedy trafił do swojej babci Gigi - jej farma graniczyła z farmą rodziców siedemnastoletniej Georgii, która wdarła się do świata osiemnastoletniego Mojżesza, chociaż on wcale tego nie chciał.
Mojżesz czuł, że ta znajomość całkowicie zmieni ich życie i był świadomy tego, że nie każde zmiany są zmianami na lepsze. A ta zmiana na pewno nie należała do tych pozytywnych.







Dawid, zwany Tagiem, jeździł po świecie, pił, imprezował i bawił się. Lubił prowokować innych i bić się. To stanowiło sens jego życia, na które kilka razy się targnął po tym, jak zginęła jego starsza siostra. Spotkanie z Mojżeszem pomogło mu uporządkować chaos, jakim stał się jego świat. Wszystko zaczęło iść w jeszcze lepszym kierunku, kiedy Dawid poznał Millie, niewidomą dziewczynę, pracującą w jego barze. Od razu wiedział, że o nią warto walczyć. Millie sprawiła, że Dawid czuł się kochany, potrzebny i w pełni akceptowany. W zamian za to on dał Millie całe swoje serce i miłość.
I nagle, z dnia na dzień, Dawid zniknął. Zabrał samochód, sprzedał mieszkanie, oddał bar kumplom, a Millie zostawił kilka kaset, na których nagrał wszystko to, co chciał jej powiedzieć. Nie powiedział jednak dokąd się wybiera. Millie zrobiła jedyną rzecz, która przyszła jej do głowy: poprosiła Mojżesza, by ten pomógł jej znaleźć chłopaka, który nie tylko uciekł, ale wyrwał jej przy tym serce.


Podobno to książki należące do new adult. Szczerze mówiąc nie jestem tego taka pewna. Ten gatunek kojarzy mi się raczej z prostymi opowieściami o chłopaku i dziewczynie, którzy zakochują się w sobie mimo trudnej przeszłości. I owszem, tutaj też to jest, taka miłość pomimo czegoś. Różnica polega na tym, że te książki są dużo dojrzalsze niż cała reszta young adult. Tutaj młode osoby mają na swoich barkach tak duży bagaż doświadczeń, że nie sposób im nie współczuć. A skoro jesteśmy przy współczuciu to muszę wspomnieć o uczuciach, jakie zawarte są w tych książkach. W sumie pierwsze, co przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o tych historiach to emocje. Emocje, emocje i jeszcze więcej emocji.

Historia Mojżesza i Dawida to uczucia nie tylko te, które zawarte są w książkach. Nie chodzi tylko o to, co czują bohaterowie. Chodzi też (a może przede wszystkim) o uczucia, które ta historia budzi w czytelniku. Ich ilość jest niesamowita, naprawdę. Dawno nie czytałam takiej książki, która dawałaby czytelnikowi aż tyle siebie, a tutaj proszę - są nawet dwie. Dodając jeszcze Making faces - aż trzy. Chociaż tutaj muszę się przyznać do tego, że z tej trójki największe wrażenie zrobiło na mnie Prawo Mojżesza. A Mojżesz... Damn, kocham Mojżesza!

Poza tymi wszystkimi emocjami trzeba (serio trzeba) wspomnieć o tym, że te historie są naprawdę oryginalne. Wpleciony w pierwszą część wątek fantastyczny zaskoczył mnie, przyznaję - nie byłam na niego przygotowana, ale okazał się tak fenomenalnie wpleciony w całą historię, że po jakimś czasie ciężko mi było przypomnieć sobie, że to fikcja. Uwierzyłam, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. A to, ile razy miałam przez to ciary przechodzi ludzkie pojęcie. W sumie miałam ciary (i płakałam) przez większość czasu, jaki spędziłam na czytaniu tych książek, ale nevermind.


Kreacja bohaterów w tych książkach jest równie niesamowita, co same historie. Dzięki pierwszoosobowej narracji różnych bohaterów jesteśmy w stanie poznać ich naprawdę dogłębnie. Wiemy nie tylko co robią i mówią, ale też to, co myślą. Razem z nimi przeżywamy ich dorastanie i zmiany w charakterach, które u nich zachodzą. Jesteśmy świadkami tego, jak z przerażonych życiem dzieci, stają się odpowiedzialnymi, dorosłymi ludźmi. Dla mnie osobiście to wielka zaleta. Tak samo jak zaletą tych książek są dla mnie odniesienia do religii. Przy Making faces pisałam, że nie każdemu może to odpowiadać i przeszło mi przez myśl, by napisać to też przy tych książkach, ale nie. Uważam, że odniesienia religijne w Prawie Mojżesza i Pieśni Dawida to ogromna zaleta tych książek. Szczerze mówiąc bardzo mnie od samego początku intrygowały ich tytuły. No bo czy Prawo Mojżesza i Pieśń Dawida nie przynoszą od razu na myśl religii? No jasne, że tak. Może się powtórzę, ale uważam, że to niesamowicie oryginalne. I dzięki temu tak cholernie dobre.

Te książki są smutne. I piękne. Ale przede wszystkim smutne. Poruszają czytelnika w sposób, jakiego nie było mu dane poznać nigdy wcześniej. Porusza takie struny w sercu, o których człowiek nie ma w ogóle pojęcia. Zaskakują w najmniej odpowiednim momencie i to w taki sposób, którego nie da się przewidzieć. Tego, co Amy Harmon robi z człowiekiem przez Prawo Mojżesza i Pieśń Dawida nie da się opisać. Ja, bynajmniej, nie jestem w stanie tego zrobić, bo nie znam takich słów. A to wszystko dlatego, że te książki są smutne i piękne. Ale przede wszystkim smutne.
Łamią serce, którego nic nie jest w stanie poskładać.