Rany natury moralnej mają to do siebie, że mogą się zabliźnić, ale nigdy nie zagoją się zupełnie; pozostają wciąż żywe, bolą, jątrzą się i krwawią przy byle dotknięciu. 

Szczerze mówiąc, nawet nie wiem, od czego mam zacząć. Może od tego, że totalnie nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mi się spodoba? Że wciągnie mnie do tego stopnia, że nie będę w stanie się od niej oderwać? Że będę myśleć o losach Dantesa, nawet w przerwach od czytania? Bo naprawdę, dla mnie ta książka to mistrzostwo. I nie pamiętam, kiedy ostatnio, czytając jakąś książkę aż tak bardzo przeżywałam losy wszystkich bohaterów - nie tylko tego głównego, albo kilku, których akurat polubiłam, ale wszystkich!

Sposób, w jaki napisana jest ta powieść jest taki, hm, zupełnie inny, niż dzisiejsze książki. Jakby nie ma co się dziwić - ona jest z 1845 roku. A mimo to, czyta się ją tak lekko, że to aż niemożliwe. Nie ma żadnych trudności z przestawieniem się na ten trochę inny język, na ten inny styl pisania. To mnie trochę zaskoczyło, bo moje wcześniejsze spotkania z książkami klasycznymi, zawsze przez pierwszych kilka rozdziałów polegały na przyzwyczajaniu się do innej maniery językowej. Tutaj zupełnie tego nie odczułam i to tylko dodatkowy plus. Swoją drogą - dla mnie ta książka ma same plusy!

To, w jak genialny sposób wykreowani są tu bohaterowie, jest dla mnie mistrzostwem. Nieważne, czy chodzi o głównego bohatera, czy o bohaterów drugoplanowych - każdego z nich poznajemy w taki, hm, bardzo dogłębny sposób. Nie jest tak, że ktoś przedstawiony jest z imienia i to tyle. Jest zupełnie inaczej - poznajemy całą jego historię, która pozwala zrozumieć jego teraźniejsze działania i to, co nim kieruje.

Skupmy się jednak na głównym bohaterze. Edmund Dantes, hrabia Monte Christo. Kreacja tej postaci jest niesamowita. Z jednej strony: Dantes - uczuciowy, młody chłopak, który ma plany na życie, ma miłość, chce realizować swoje marzenia. Z drugiej: Monte Christo - zawiedziony swoimi losami mężczyzna, wyzuty z jakichkolwiek uczuć, zimny człowiek, który pragnie zadośćuczynienia za to, co go spotkało, realizujący swój dojrzewający w więziennym lochu plan zemsty.


Jedna osoba, z dwoma, zupełnie innymi charakterami. A jak już jestem przy charakterze hrabiego, to muszę, po prostu muszę wspomnieć o jednym z moich ulubionych bohaterów drugoplanowych, a jest nim opat Faria. To dzięki niemu Dantes dowiedział się, kto skazał go na taki los, to on pomógł mu przetrwać i stać się silnym człowiekiem.
Hrabia Monte Christo to książka przede wszystkim o zemście. Zemście idealnie zaplanowanej, wymierzonej w konkretnych ludzi. Takiej, której mógłby dokonać tylko człowiek o sercu z kamienia. I takim bohaterem jest zdecydowanie Monte Christo, który będą w więzieniu stracił wszystko - nie tylko rzeczy materialne, ale też swoje serce. Nie zostały mu praktycznie żadne uczucia. A jednak zdarzały się momenty, w których w hrabim Monte Christo dało się zauważyć młodego Edmunda Dantesa, który po prostu niesamowicie cierpi. Uwielbiałam te momenty!

Kocham tę książkę. Zupełnie się tego nie spodziewałam, ale naprawdę - to jest mistrzostwo. To, co Dumas zrobił z moim życiem jest naprawdę straszne, bo przysięgam, że mam wrażenie, że lepszej książki niż Hrabia Monte Christo nie przeczytam już nigdy.