Od czasu do czasu przypominamy sobie, że to, co jest naszą największą słabością, może czasem okazać się naszą największą siłą. I że właśnie osoba, po której by się tego najmniej spodziewać, może odmienić bieg historii.

DWÓR SKRZYDEŁ I ZGUBY

A COURT OF WINGS AND RUIN

Sarah J. Maas

Wydawnictwo Uroboros

2017

5/5 ✰

Po wydarzeniach w Hybernii, Feyra znów przebywa na Dworze Wiosny. Udając, że wciąż kocha Tamlina, stara się zdobyć informacje o jego działaniach oraz o jego pakcie z Hybernią. Stawką jej gry jest jej życie oraz to, czy jej dworowi - Dworowi Nocy - uda się wygrać czekającą ich wojnę.

Jestem przekonana, że znacie to uczucie, kiedy czytacie książkę, od której naprawdę ciężko jest się oderwać i chociaż z jednej strony chcecie już, teraz, natychmiast! wiedzieć, co się będzie działo dalej, to jednocześnie nie chcecie za szybko dobrnąć do ostatniej strony. No więc właśnie dokładnie coś takiego miałam, kiedy czytałam Dwój skrzydeł i zguby.
I to właśnie dlatego, musiałam sobie tę książkę dozować, bo po prostu... ja naprawdę nie chciałam jej kończyć.


O tym, co mnie ujęło w pierwszych dwóch tomach możecie przeczytać o tutaj, ale tamto to był tak naprawdę dopiero początek. O ile myślałam, że nic nie wzbudzi we mnie większych emocji, niż ACOMAF, o tyle ACOWAR pozbawił mnie wszelkich złudzeń. Powiedzieć, że ja całą tę historię przeżywałam to kłamstwo. Ja nią żyłam. Nie, wróć. Nadal nią żyję. Mimo, że odkładałam Kindla na bok, żeby zrobić cokolwiek innego, to i tak ciągle byłam w Prythianie. Jasne, zdarza mi, że przemknie mi przez głowę jakaś myśl o książce, kiedy akurat nie czytam, ale nieczęsto jest tak, że myślę o niej non stop. A o Dworze Nocy nie dało się pomyśleć tylko przelotnie, możecie mi wierzyć.


Akcja? Już od pierwszej strony, serio! Nie ma ani chwili, w której wieje nudą. A do tego trzeba jeszcze dodać nieprzewidywalność! No dobra, ja wiem, było kilka sytuacji, przy których domyślałam się, jak to wszystko się skończy, ale większość była totalnym zaskoczeniem! Te zwroty akcji dały tej książce tak dużo dobrego, że jestem w stanie przeżyć nawet tych kilka przykrych momentów, których się zupełnie nie spodziewałam. Niektóre doprowadzały mnie do migotania przedsionków, ale było warto to przeżyć.

W zasadzie od pierwszego tomu wiadomo, że zbliża się wojna, więc nie będzie żadnym spoilerem fakt, że w końcu dochodzi ona do skutku. I tutaj Maas należy się ogromny ukłon, bo to, jak to wszystko opisała.. szok! Sceny batalistyczne są niesamowite. Wiemy dokładnie, co się dzieje, co (przynajmniej tak mi się wydaje) jest dość trudne do zrobienia w chwili, kiedy bohaterów biorących udział w walce można liczyć w tysiącach. A jej się to udało. I to nawet nie chodzi o to, że ona dała radę. Ona naprawdę napisała to niesamowicie!


Bohaterowie? Ogromnie cieszy mnie, że w końcu mogłam poznać mieszkańców innych dworów. Do niektórych z nich od razu poczułam ogromną sympatię, inni trochę mnie irytowali, ale ta różnorodność uczuć też ma w sobie coś fajnego. A poza nimi są jeszcze ci wszyscy z Dworu Nocy! Znamy ich już z ACOMAFu, więc nikogo nie trzeba tu przedstawiać, ale tym razem naprawdę można się w nich do granic możliwości zakochać. I nie mam tu już na myśli tylko Rhysa i Feyry, ale całą ich rodzinę - Mor, Amren, Azriel i Kasjan zdobyli moje serce! Żeby rozwiać wątpliwości zaznaczę, że ja naprawdę uwielbiałam ich od samego początku, ale ta część pozwala poznać ich jeszcze lepiej, poznać trochę ich przeszłości i pokazać, że poza Rhysem, oni też nie mają w życiu nic, poza tą małą rodziną i są w stanie zrobić dla siebie nawzajem wszystko. Ta ich przyjaźń jest czymś naprawdę cudownym!

Po świetnej, serio świetnej drugiej części miałam nadzieję, że trzecia będzie równie dobra i że Maas utrzyma poziom. I wiecie co? ACOTAR był super. ACOMAF był świetny. A ACOWAR? No cóż, Dwór skrzydeł i zguby to totalne trzęsienie ziemi!
I tak sobie teraz myślę, że jeśli Dwory z części na część są coraz lepsze, to chyba boję się kolejnych tomów, bo mogę przy nich naprawdę umrzeć przez nadmiar emocji! Cała konkluzja jest więc taka, że kocham tę serię. Naprawdę, kocham Dwory!