Serie mają to do siebie, że czasem są za długie. Czyta się pierwszych kilka części z wypiekami na policzkach i czeka na kolejne, aż w końcu trafia się na tę, która jest po prostu gorsza. Zazwyczaj potem zaczyna się już lawina i każda kolejna wydaje się zła.

Tak się składa, że Czarownica to dziesiąta część Sagi o Fjällbace. I wiecie co? Jest super!

CZAROWNICA 

Camilla Läckberg

Wydawnictwo Czarna Owca

2017

5/5 ✰

Kiedy z gospodarstwa położonego niedaleko Fjällbaki znika czteroletnia Nea, wszyscy przypominają sobie o tym, co dokładnie w tym samym miejscu stało się trzydzieści lat wcześniej. Wtedy zaginęła Stella, której ciało znaleziono w leśnym jeziorku. Do morderstwa przyznały się dwie trzynastolatki - Helen i Marie, jednak jakiś czas później wycofały swoje zeznania. Mimo to sąd uznał je za winne, a w oczach mieszkańców miasteczka miały już na zawsze pozostać morderczyniami. Po tym wszystkim, Helen postanowiła zostać we Fjällbace, jednak Marie opuściła to miejsce - mogłoby się wydawać, że już na dobre. Jednak dziwny zbieg okoliczności sprawia, że w chwili zaginięcia Nei, Marie była w mieście. To z marszu nasuwa pewne rozwiązanie - Helen i Marie znów w jednym miejscu. I znów zaginęła czteroletnia dziewczynka.

Ja wiem, że Czarownica, jako dziesiąta część, trochę obrywa. Głównie za powtarzalny schemat i za podobną do wcześniejszych książek tematykę. Dla mnie to wygląda trochę inaczej. Bardzo lubię styl pisania Läckberg - te krótkie opisy wydarzeń, spojrzenie na to, co się dzieje ze strony każdego bohatera, dużo dialogów. No to jest to! A dodając do tego jeszcze fakt, że poprzednie części czytałam naprawdę dawno, to nic mi w Czarownicy nie przeszkadzało. Ta schematyczność też nie była zła. Wręcz przeciwnie - dla mnie to było coś, za czym tęskniłam.

Ta książka, tak samo jak poprzednie, opowiadające o wydarzeniach z Fjällbacki, miała w sobie dwa światy. Chociaż nie, ta część miała nawet trzy. Nie mam tu jednak na myśli jakiejś fantastyki, tylko wymiar czasowy. Ten główny to oczywiście współczesność, w której zaginęła Nea. Drugi - trzydzieści lat wstecz, kiedy zamordowano Stellę. I trzeci, najbardziej zaskakujący i daleki, to wydarzenia siedemnastowieczne. I przy tych ostatnich muszę przyznać, że na początku irytowało mnie strasznie, że to, co się tam działo, nie łączy się w żaden sposób ze sprawą Stelli czy Nei. Potem ta irytacja zmieniła się w ciekawość, a później się już trochę domyślałam tego, o co właściwie chodziło. Chociaż, koniec końców, i tak okazało się, że miałam rację tylko w połowie. W każdym razie - uwielbiam w tych książkach tę wielowymiarowość czasową.

Czarownica zyskała w moich oczach również tym, że poruszyła bardzo głośny współcześnie problem. Do ośrodka dla imigrantów, położonego w okolicy Fjällbaki, przybywają uchodźcy z Syrii i starają się odnaleźć w nowym miejscu, które ma stać się ich domem. I oczywiście nie wszystko jest tak kolorowe, jakby mogło się wydawać po książce. Tutaj widać rzeczywistość i prawdę. Niewiele osób ma ochotę tym ludziom pomóc. Większość z nich nawet nie stara się zrozumieć, dlaczego uciekli oni z kraju. Jednak to niezrozumienie nie jest w tym wszystkim najgorsze. Najgorsze są oskarżenia i próby samodzielnego wymierzania sprawiedliwości za rzeczy, o których nawet nie do końca wiadomo, czy faktycznie są winą Syryjczyków. Poza tym, znajdziemy tu również problem tolerancji dla osób homoseksualnych. Tego jest tu zdecydowanie mniej, ale w kontekście całej historii ma to niesamowite znaczenie. I to, podobnie jak sprawa uchodźców, również nie jest pokazane w różowych barwach.

Czymś, co w Czarownicy - i w sumie w innych książkach Läckberg też - jest ogromnym plusem, jest z pewnością jej wnikliwa analiza działań bohaterów. Nieważne, czy chodzi o niewinną rodzinę ofiary, czy o mordercę - zawsze poznamy ich myśli i motywacje, które kierują nimi przy poszczególnych działaniach. Mamy dokładny wgląd w zmiany, jakie ich dotykają, pod wpływem traumatycznych przeżyć. A poza całą tą otoczką strasznych wydarzeń, jest jeszcze normlane życie Patrika, Eriki, ich rodziny i znajomych. Ta obyczajowa strona dodaje temu wszystkiemu taki naprawdę realny wymiar i to jest super.

Czarownica zbiera różne, bardzo skrajne oceny. Dla mnie to najlepsza książka z całej serii. Trochę przez to, że bardzo wstrząsnęło mną to, co się tam stało, trochę przez poruszone w niej współczesne problemy i na pewno trochę przez to, że bardziej dorosłam do czytania takich książek. Poza tym, nie ma co ukrywać, że bardzo podoba mi się, że książki Läckberg to nie ten typ kryminałów, w których dzieją się takie rzeczy, że ciężko w nie uwierzyć. Tutaj wszystko jest realne i bardzo łatwo uwierzyć w to, co spotyka bohater

Lepiej ufać, czy lepiej być czujnym? Czy można mówić o prawdziwej przyjaźni, jeśli jakaś część ciebie wciąż spodziewa się zdrady?

MAŁE ŻYCIE 

A LITTLE LIFE

Hanya Yanagihara

Wydawnictwo W.A.B.
2016

4,5/5 ✰

Jude od zawsze jest samotny. Nie jest sam, ale jest samotny. Dopiero będąc na studiach poznaje Willema, Malcolma i JB, którym wierzy, że są jego przyjaciółmi. Cała czwórka wchodzi razem w dorosłe życie, wiedząc dobrze, że mogą na sobie polegać. Jude wie o nich wszystko, jednak oni nie wiedzą zupełnie nic o jego przeszłości, o której Jude nie mówi nikomu. Z tymi wspomnieniami musi być sam. Życie bywa jednak przewrotne i z biegiem lat Willem, Malcolm i JB zaczynają poznawać dzieciństwo Juda, odkrywając poszczególne strzępy jego historii.

Szczerze? Nie spodziewam się tego. Zaczynając czytać Małe życie wiedziałam o tej książce tylko tyle, ile napisane jest na okładce i damn, to, co jest tam napisane to jest tak okropne kłamstwo.. No w sumie nie tak do końca, bo fakt, to opowieść o aktorze Willemie, architekcie Malcolmie, artyście JB i skrytym prawniku, którym jest Jude, ale bądźmy szczerzy - to jest nic w porównaniu do tego, o czym tak naprawdę jest ta historia. A jak dla mnie jest to pełna dramatycznych przeżyć historia Jude'a. 

(...) po raz pierwszy pojął, że ludzie, którym nauczył się ufać, mogą go pewnego dnia zdradzić. Pojął też, jakkolwiek brzmi to rozczarowująco, że to nieuchronne, a życie będzie go pchać dalej naprzód, bo za każdego, kto sprawi mu zawód, ma przynajmniej jedną osobę, która go nigdy nie zawiedzie.

Nie da się ukryć, że Yanagihara ma specyficzny styl pisania i, jak można się spodziewać, ma przez to swoich zwolenników i przeciwników. W internecie natknęłam się na niejeden komentarz, że ktoś nie dał rady przeczytać nawet pierwszego rozdziału ze względu na to jak dziwnie ta książka jest napisana. Ja nie miałam z tym problemu. Chociaż czułam, że czyta mi się jakoś inaczej to zupełnie mi to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie - nie mogłam się od Małego życia oderwać. Oczywiście do czasu, bo mniej więcej po połowie, rzeczy, które były tam opisywane, czasem zmuszały mnie do odłożenia książki na chwilę, bo przytłaczała mnie ilość strasznych informacji, o których czytałam.

No właśnie, bo trzeba postawić sprawę jasno - ta książka jest w pewien sposób drastyczna. Chociaż autorka starała się oszczędzić brutalnych opisów to trochę się nie dało tego tak do końca wyeliminować. Poza tym, jeśli ktoś ma choć odrobinę wyobraźni, to nawet te opisy, które wymagają dopowiedzenia sobie czegoś samemu, jawią się w głowie jako naprawdę straszne obrazy. Natknęłam się gdzieś na opinię, że to nieprawdopodobne, by jedna osoba, w tym przypadku Jude, mierzyła się z tyloma złymi rzeczami i że ta ich ogromna ilość odbiera tej książce wiarygodność. Dla mnie to wygląda trochę inaczej. Bo okej, było tego dużo, ale żyjemy w takim świecie, że - chociaż trudno jest mi to sobie wyobrazić - wiem, że takie rzeczy się dzieją. To jest prawdziwe. Ludzie są zdolni do gorszych rzeczy niż te, które opisane są w Małym życiu, więc dlaczego niektórym ciężko uwierzyć w to, że to mogłoby być prawdziwe? Nie wiem, ale ja wierzę. Przeraża mnie to, ale wierzę.


Muszę przyznać, że bardzo podobało mi się to, jak Yanagihara przedstawiła psychikę dorosłej osoby, którą w dzieciństwie spotkało coś złego. Mam wrażenie, że autorka bardzo dokładnie się do tego przygotowała, bo to jak to wszystko było przedstawione - myśli bohatera, jego poczucie własnej wartości, które tak ciężko było mu odbudować - no to było coś! Chociaż jak tak teraz o tym myślę, to ta sprawa nie dotyczy tylko Jude'a, ale też wszystkich pozostałych bohaterów. Tak naprawdę każdego z nich poznajemy bardzo dogłębnie.

A poza tymi wszystkimi złymi rzeczami, które znajdujemy w tej książce to jest ona po prostu o życiu. Małe życie. Życie każdego z nas, przedstawione poprzez czwórkę bohaterów. Dorastanie, walka o marzenia, małe i ogromne problemy, przyjaźnie, miłości - jest tu wszystko. Tak jak w prawdziwym życiu.