Rany natury moralnej mają to do siebie, że mogą się zabliźnić, ale nigdy nie zagoją się zupełnie; pozostają wciąż żywe, bolą, jątrzą się i krwawią przy byle dotknięciu. 

Szczerze mówiąc, nawet nie wiem, od czego mam zacząć. Może od tego, że totalnie nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mi się spodoba? Że wciągnie mnie do tego stopnia, że nie będę w stanie się od niej oderwać? Że będę myśleć o losach Dantesa, nawet w przerwach od czytania? Bo naprawdę, dla mnie ta książka to mistrzostwo. I nie pamiętam, kiedy ostatnio, czytając jakąś książkę aż tak bardzo przeżywałam losy wszystkich bohaterów - nie tylko tego głównego, albo kilku, których akurat polubiłam, ale wszystkich!

Sposób, w jaki napisana jest ta powieść jest taki, hm, zupełnie inny, niż dzisiejsze książki. Jakby nie ma co się dziwić - ona jest z 1845 roku. A mimo to, czyta się ją tak lekko, że to aż niemożliwe. Nie ma żadnych trudności z przestawieniem się na ten trochę inny język, na ten inny styl pisania. To mnie trochę zaskoczyło, bo moje wcześniejsze spotkania z książkami klasycznymi, zawsze przez pierwszych kilka rozdziałów polegały na przyzwyczajaniu się do innej maniery językowej. Tutaj zupełnie tego nie odczułam i to tylko dodatkowy plus. Swoją drogą - dla mnie ta książka ma same plusy!

To, w jak genialny sposób wykreowani są tu bohaterowie, jest dla mnie mistrzostwem. Nieważne, czy chodzi o głównego bohatera, czy o bohaterów drugoplanowych - każdego z nich poznajemy w taki, hm, bardzo dogłębny sposób. Nie jest tak, że ktoś przedstawiony jest z imienia i to tyle. Jest zupełnie inaczej - poznajemy całą jego historię, która pozwala zrozumieć jego teraźniejsze działania i to, co nim kieruje.

Skupmy się jednak na głównym bohaterze. Edmund Dantes, hrabia Monte Christo. Kreacja tej postaci jest niesamowita. Z jednej strony: Dantes - uczuciowy, młody chłopak, który ma plany na życie, ma miłość, chce realizować swoje marzenia. Z drugiej: Monte Christo - zawiedziony swoimi losami mężczyzna, wyzuty z jakichkolwiek uczuć, zimny człowiek, który pragnie zadośćuczynienia za to, co go spotkało, realizujący swój dojrzewający w więziennym lochu plan zemsty.


Jedna osoba, z dwoma, zupełnie innymi charakterami. A jak już jestem przy charakterze hrabiego, to muszę, po prostu muszę wspomnieć o jednym z moich ulubionych bohaterów drugoplanowych, a jest nim opat Faria. To dzięki niemu Dantes dowiedział się, kto skazał go na taki los, to on pomógł mu przetrwać i stać się silnym człowiekiem.
Hrabia Monte Christo to książka przede wszystkim o zemście. Zemście idealnie zaplanowanej, wymierzonej w konkretnych ludzi. Takiej, której mógłby dokonać tylko człowiek o sercu z kamienia. I takim bohaterem jest zdecydowanie Monte Christo, który będą w więzieniu stracił wszystko - nie tylko rzeczy materialne, ale też swoje serce. Nie zostały mu praktycznie żadne uczucia. A jednak zdarzały się momenty, w których w hrabim Monte Christo dało się zauważyć młodego Edmunda Dantesa, który po prostu niesamowicie cierpi. Uwielbiałam te momenty!

Kocham tę książkę. Zupełnie się tego nie spodziewałam, ale naprawdę - to jest mistrzostwo. To, co Dumas zrobił z moim życiem jest naprawdę straszne, bo przysięgam, że mam wrażenie, że lepszej książki niż Hrabia Monte Christo nie przeczytam już nigdy.

Uświadomiłem sobie, że kiedy pies staje się nasz, przestaje być jedynie psem. Zmienia się wtedy w imię, w oczy, w reakcje, w ciągłą obecność i wspólną biografię.

PSIAKOŚĆ!

Alejandro Palomas

Wydawnictwo W.A.B.

1/08/2018

4/5 ✰

Fer musi zmierzyć się z rzeczywistością, która go przeraża. Siedząc naprzeciwko matki i dwóch sióstr, musi wyjaśnić, gdzie jest jego pies, R. A prawda, którą musi powiedzieć na głos, jest czymś, czego ogromnie się boi - R uległ wypadkowi, a teraz Fer czeka na informacje z kliniki weterynaryjnej, by dowiedzieć się, czy jego ukochany pies zdoła przeżyć. Przy okazji tego, dość tragicznego, spotkania, na jaw wychodzą bolesne tajemnice rodzinne, skrywane przez lata. 

Boże - pomyślałem. - Jak kiepsko się słyszymy, kiedy słuchamy tylko tego, co nie boli.

Czymś, co muszę zaznaczyć już na początku jest fakt, że to nie jest książka o psie. Choć tytuł i okładka mogą na to jednoznacznie wskazywać, prawda jest inna. Psiakość! to przede wszystkim książka o rodzinie. Trochę rozbitej, trochę skrzywdzonej, trochę nietypowej, ale jednak rodzinie. Takiej, w której członkami są nie tylko ludzie, ale też psy. Można powiedzieć, że tutaj psy są równie ważne, co ludzie.

Cała historia to tak w zasadzie opis jednej nocy, z wplecionymi gdzieś pomiędzy teraźniejsze wydarzenia, retrospekcjami, które mają za zadanie uzmysłowić czytelnikowi, dlaczego bohaterowie zachowują się tak, a nie inaczej. Poznajemy w nich przeszłość nie tylko uczestników feralnej nocy, czyli Fera, mamy Amalii i sióstr - Silvii i Emmy, ale również innych członków rodziny, tych ludzkich i psich. A te wszystkie historie są, hm, poruszające? To chyba odpowiednie słowo. W ogóle jak tak teraz o tym myślę, to ja tę książkę określiłabym właśnie tak - że jest poruszająca. 

Głównym wątkiem jest oczywiście wypadek R. To wokół troski o biednego psiaka kręci się cała ta historia. Jednak prawda jest taka, że w trakcie nocy, między rodziną wychodzą na jaw rzeczy, które bolą o wiele bardziej, niż mogłoby się wydawać. Przysłaniają na chwilę tragiczną sytuację Fera i jego psa, skupiając się na problemach, z jakimi zmagają się główne bohaterki. Emma, która nie może pogodzić się z tym, że każda osoba, którą kocha od niej odchodzi. Silvia, która po latach wyrzuca matce brak zainteresowania córką, kiedy ta robiła wszystko, by zwrócić na siebie jej uwagę. I w końcu Amalia, która przestała czuć się potrzebna.

Im bardziej kochamy, tym więcej kosztuje nas przebaczenie, ponieważ lęk przed powtórzeniem bólu też się pogłębia, a także dlatego, że kiedy najukochańsza osoba nas zawodzi, wali się nam całe życie, nasze wewnętrzne dziecko zostaje nagie i bezbronne, wszystko boli bardziej.

Przyznam się, że nie zakładałam, że Psiakość! będzie momentami tak głęboka. Spodziewałam się kolejnej, słodkiej książki o pieskach, a dostałam coś zupełnie innego i ta inność mi się spodobała. Oczywiście siłą rzeczy nie dało się uniknąć porównania tej książki z książką Był sobie pies, no starałam się, ale moja podświadomość ciągle nasuwała mi historię z Bailey'm w roli głównej. I gdybym miała wybrać, to wybrałabym Był sobie pies, bo tam sama psia historia była dla mnie bardziej urzekająca. To jednak w żadnym razie nie znaczy, że Psiakość! jest gorsza. Ta książka jest po prostu inna. Z pewnością bardziej realna i taka ludzka. 

Ale, tak jak pisałam, oprócz piesków jest tu przede wszystkim rodzina.

Rodzina, która za sprawą tragicznego wypadku czworonoga, przechodzi oczyszczającą noc.

Taką, po której każdy z członków, wstanie rano z łóżka i spojrzy na świat zupełnie inaczej. 

Litery tworzące imiona osób, które kochaliśmy, często odpowiadają inicjałom najlepszego, co od nich dostaliśmy.