Gdyby dziewczynki i Michał miały odpowiedzieć na pytanie, kto był w dzieciństwie najważniejszą osobą w ich życiu, bez najmniejszego wahania wskazałyby Stanisława. Dzięki dziadkowi powojenne zgliszcza miały smak konfitur i szarlotek, a szary socjalistyczny krajobraz zamienił się w pole latawców, własnoręcznie robionych kunsztownych zabawek na choinkę godnych miana małych arcydzieł.

Wszystko zaczyna się w 1914 roku, a kończy w 2014. To naprawdę ogrom czasu i, jak można się spodziewać, ogrom bohaterów. Zadziwiające jest więc to, że wśród członków rodziny Winnych nie da się pogubić. Na przestrzeni tych wszystkich lat, ciągle wiemy kto jest kim, chociaż w rodzinie wciąż przybywa nowych członków. Realizmu dla całej tej opowieści dodaje bez wątpienia fakt, że nie wszyscy bohaterowie są tutaj tymi pozytywnymi. Nie każdego da się lubić, nie każdy robi tylko dobre rzeczy. Zdarzyli się nawet tacy, o których kiedy tylko myślę, to gotuje się we mnie krew. Zupełnie tak, jak w życiu - są osoby, które kochamy za to, jakie są i takie, których nie chcemy nigdy spotkać z obawy na to, do czego są zdolni.

Bardzo spodobał mi się też opis wojen. Co prawda, różnił się on dość znacznie od tych, jakie poznałam w innych książkach, ale był genialny. Wiecie, tutaj to wszystko skupiało się na rodzinie. Nie na ogóle ludzi, ale na konkretnych osobach, które musiały mierzyć się z tym wszechobecnym złem. Muszę przyznać, że to w zupełnie inny sposób obrazuje zarówno wojnę, jak i podnoszenie się z kolan po jej zakończeniu. Kiedy to dotyka konkretnych osób, odczuwa się to zupełnie inaczej, powiedziałabym nawet, że mocniej.

- Ona nie pamięta tamtego życia. Czemu miałabym łamać jej serce?

- Pamiętaj, moja droga. - Bronia uniosła się na poduszkach. - Można wbić komuś nóż w serce. Można, trzeba czasami nawet... Nigdy jednak nie wbijaj noża komuś w plecy, bo ci nie wybaczy...

Muszę też wspomnieć o odwzorowaniu tego, jak żyło się w Polsce na przestrzeni lat. W zasadzie czytając tę książkę jest się świadkiem dorastania kilku pokoleń Winnych i patrząc na to, widzi się jak zmieniał się świat. Z rozdziału na rozdział, czyli z roku na rok widzi się zmiany, jakie zachodziły nie tylko w bohaterach, ale też w Polsce. Dwie wojny, odbudowywanie kraju po tym, co zostało zniszczone, socjalizm, stan wojenny i współczesne czasy - to wszystko przeżywali bohaterowie, więc to wszystko przeżywa też czytelnik.

Stulecie Winnych jest piękną historią. Taką, która naprawdę mogła mieć miejsce. Śmieszy, smuci, wzrusza. Łamie serce, by potem znów poskładać je w całość. A po chwili znowu złamać. Przywiązanie do bohaterów sprawia, że po zamknięciu książki - nieważne, czy w trakcie czytania, czy już po skończeniu całej serii - okropnie się za nimi tęskni.
Stulecie Winnych przepełnione jest emocjami. I jest niesamowite. Chwyta za serce i nie daje o sobie zapomnieć. I dobrze, bo ja tę historię chcę pamiętać już zawsze.