Kiedy chronisz ukochaną osobę przed cierpieniem - zarówno gdy już cierpi, jak i kiedy dopiero ma cierpieć - to jak to nazwać: morderstwem czy miłosierdziem?

Jakiś czas temu (dokładnie tutaj) pisałam o tym, za co uwielbiam Jodi Picoult. Podałam nawet kilka przykładów jej książek, które do tej pory były moimi ulubionymi. Do tej pory, bo to się właśnie zmieniło. Nieważne, co pisałam wcześniej - Picoult nie napisała lepszej książki, niż Krucha jak lód. I zastanawia mnie tylko jedno: jakim cudem sięgnęłam po tę książkę tak późno?!

KRUCHA JAK LÓD

HANDLE WITH CARE

Jodi Picoult

Wydawnictwo Prószyński i S-ka

2010

5/5 ✰

Każdy rodzic marzy przede wszystkim o tym, by jego dziecko było zdrowe. Problem tkwi jednak w tym, że nie wszystkie marzenia się spełniają i to jedno niespełnione spośród miliona spełnionych spadło właśnie na Charlotte i Seana O'Keefe. Willow jest ich drugą córką. Od starszej siostry, Amelii, różni ją jednak nie tylko wiek, ale przede wszystkim fakt, że cierpi na osteogenesis imperfecta, czyli niezwykle rzadką, genetyczną chorobę, która charakteryzuje się tym, że dla Willow nawet przekręcenie się z boku na bok podczas snu grozi połamaniem kości.

Po kolejnym, dość poważnym wypadku, rodzice niespełna sześcioletniej Willow szukają pomocy u prawnika. Ten doradzam im, by pozwali o błąd w sztuce lekarskiej lekarza prowadzącego ciążę Charlotte. Odszkodowanie zapewniłoby ich córce lepsze życie. 

Jednym z problemów jest w tej sytuacji to, że Charlotte musiałaby przyznać się do tego, że gdyby wiedziała o chorobie Willow dużo wcześniej, usunęłaby ciążę. 

Drugim jest fakt, że lekarzem prowadzącym ciążę była Piper - najlepsza przyjaciółka Charlotte. 

Po obudzeniu poczułam w ustach dziwny, obcy smak, na pół słodki, na pół kwaśny; dopiero po kilku dniach dotarło do mnie, że tak po prostu smakuje nadzieja. 

Patrząc na tę książkę tak trochę technicznie muszę zaznaczyć to, co u Picoult po prostu uwielbiam: narracja pierwszoosobowa z różnych perspektyw. Przy historiach opowiadanych w ten sposób mam wrażenie, że wiem więcej, jestem bliżej bohaterów, mogę z pierwszej ręki dowiedzieć się o tym, co czują i myślą. Picoult zawsze dba o to, by głos w sprawie zabrały najważniejsze osoby. Tak samo jest tutaj. Tę historię opowiada przede wszystkim Charlotte, Sean i Amelia, jednak poza nimi jest jeszcze Piper i Marin, która jest prawnikiem.

Nie da się ukryć, że dzięki poznawaniu całej tej sprawy od kilku różnych bohaterów, poznaje się jednocześnie wszystkie uczucia i emocje, jakie im towarzyszą. A emocjami ta książka jest wręcz przeładowana. Jedną trzecią czytania spędziłam ze ściśniętym gardłem i łzami w oczach, bo nie umiałam poradzić sobie z tym, co czuję. A czułam niesamowite współczucie i prawie fizyczny ból. I myślałam sobie wtedy hej, przecież to tylko książka, ale ta myśl wywoływała drugą, która wrzeszczała mi w głowie, że może ta historia to faktycznie tylko książka, ale takie rzeczy, ta choroba - to dzieje się na świecie naprawdę. To istnieje. To jest też prawdziwe życie, z którym niektórzy muszą sobie jakoś radzić.

Czasem o bólu trzeba milczeć, bo nie da się go wypowiedzieć.

Dla mnie czymś, co w tej książce zdecydowanie było najważniejsze wbrew pozorom nie była choroba. Dla mnie tym czymś była miłość, mająca tak wiele postaci, że czasem chyba nawet ciężko to sobie wyobrazić. Odkrywamy tu miłość męża do żony i odwrotnie, siostry do siostry, przyjaciółki do przyjaciółki, ale przede wszystkim miłość rodziców do swojego dziecka. Ta ostatnia jest tu przedstawiona jako niesamowicie silna, potrafiąca przezwyciężyć wszystko, ale jednocześnie jako taka, która umie przez swoje zapatrzenie w jedną osobę i nieuwagę zniszczyć wszystko, co stanie jej na drodze. I w tym wszystkim dręczyło mnie kilka pytań. Czy jest czymś złym krzywdzenie ludzi, których kochamy, jeśli robimy to dla dobra osoby, którą również kochamy? Albo czy można kochać mniej lub bardziej w zależności od tego, kogo obdarzamy miłością, jeśli każda z nich ma inny wymiar i inną postać? Czy ból, jaki zadaje się osobom, które się kocha można wybaczyć?

Może tak to właśnie jest z tymi, których się kocha: strzelamy na oślep, a gdy okazuje się, że oberwał ktoś, kogo chcieliśmy chronić, jest już za późno. 

Naprawdę ciężko jest powiedzieć, że w Kruchej jak lód jest jakiś wątek, który jest ważniejszy od miłości Charlotte i Seana do Willow oraz jej ciężkiej choroby, ale zdecydowanie są tu wątki, które są równie ważne. Należy do nich bez wątpienia to, jak bardzo może różnić się miłość matki i miłość ojca do swojego dziecka i na jak bardzo różniących się od siebie stanowiskach może ich stawiać. Pojawia się też problem utrzymania w ryzach małżeństwa, które przechodzi kryzys. I to, czy bycie czyimś przyjacielem jest ważniejsze od bycia matką, a jeśli nie, to czy przyjaciel da radę wybaczyć to, że nie jest wyniesiony na piedestał. I jest też problem tego, że czasem człowiek nie ma podzielnej uwagi i nie potrafi skupić się na dwóch sprawach jednocześnie. To dotyczy głównie Amelii, która - choć starsza od Willow - nadal jest dzieckiem, potrzebującym opieki i uwagi, której w pewnej chwili nie otrzymuje od własnych rodziców. Ich pochłonięcie stanem zdrowia młodszej córki sprawia, że starsza zaczyna mieć poważne problemy ze sobą, uważając, że zupełnie nikomu, nie jest potrzebna, nawet rodzinie. Ostatnim ważnym wątkiem jest sprawa Marin, która w trakcie pomaganiu rodzinie O'Keefe szuka swojej biologicznej matki. 

Żyjemy w dużych domkach dla lalek, kompletnie nieświadomi tego, że w każdej chwili może pojawić się wielka dłoń i zmienić wszystko, co nas otacza, wszystko, do czego jesteśmy tak przywiązani. 

To wszystko, co napisałam o tej książce wydaje się niesamowicie smutne, wiem, ale ona właśnie taka jest - smutna. Sprawia, że człowiek ma ochotę płakać, aż wypłacze z siebie cały ból, który ta historia w nim wywołuje. A to wszystko boli tak cholernie mocno, że ciężko nad tym zapanować. Mimo to, nie wszystko kończy się źle. Powiedziałabym, że koniec tej książki jest taki.. prawdziwy. Niektóre sprawy kończą się negatywnie, żeby inne mogły mieć pozytywny koniec. Tak jak w realnym życiu. I to trochę rozwiązuje supły, pozwala by bolało trochę mniej, by można było z tym żyć.

Krucha jak lód to coś cudownego. Niektóre książki poruszają w sercu pojedyncze struny tak, że trudno jest przestać o nich myśleć, trudno o nich zapomnieć. Z tą książką jest jednak trochę inaczej. Ona nie poruszyła we mnie jakiejś pojedynczej struny.

Krucha jak lód poruszyła mnie w całości.

Ludzie zawsze mówią, że miłość jest najważniejsza na świecie. To nie tak, prawda? Ty wiesz i ja też to wiem, że kiedy się kogoś pokocha, wtedy cały świat staje się odrobinę ważniejszy. 

DOM PEŁEN SŁOŃCA

Karolina Wilczyńska

Wydawnictwo Czwarta Strona

2017

4/5 ✰

Sylwia i jej partner nie umieją sobie poradzić z tym, że ich związek przechodzi kryzys, a zadania wcale nie ułatwiają im ich rodziny. Kiedy Sylwia trafia do Jagodna odnajduje w nim trochę spokoju, który pozwala jej spojrzeć na swój związek obiektywnie. Cała reszta mieszkańców Jagodna zmaga się w tym czasie ze swoimi, większymi lub mniejszymi, problemami. Pomagają sobie nawzajem i starają się, by ich życie było coraz lepsze, nie zapominając też o tym, by dodać otuchy Sylwii.

Nadal nie wiem jak to możliwe - mimo faktu, że to szósta część serii (o której pisałam już tutaj), ja nadal nie jestem znudzona. Wręcz przeciwnie, kiedy tylko skończyłam czytać Dom pełen słońca, zaczęłam tęsknić za bohaterami. Nie wspominając już o tym, że ta część została, tak jak poprzednie, urwana w środku akcji, co jest dość problematyczne, bo z jednej strony jest takie super, będzie następna część!, a z drugiej jest co takiego?! przecież ja muszę już teraz wiedzieć co się tam stało.

Karolina Wilczyńska i tym razem nie zawiodła. Klimat Jagodna zdecydowanie zachowany, ta sama lekkość czytania i tak samo wciągająca jak poprzednie części, czyli wszystko, co najlepsze jest. Nowi bohaterowie wkraczają z przejmującą i pełną tajemnic i zawiłości historią, którą od razu chce się poznać. Poza tym to znów coś nietypowego. Razem z nową bohaterką pojawia się problem, który występuje nie tylko w książkach, ale też w codziennym życiu. Zresztą tak samo jest z innymi osobami.
Cały fenomen Stacji Jagodno to właśnie to, że autorka potrafi pisać o problemach, z jakimi spotykają się wszyscy w codziennym życiu, robiąc to w tak przystępny i prosty sposób, że czytelnikowi nie tylko fajnie się to czyta, ale nagle wydaje się, że każdy problem ma jakieś proste rozwiązanie, które wystarczy znaleźć.

Jedyną rzeczą, do której mogłabym się przyczepić (chociaż i tak nie nazwałabym tego minusem) to to, że zabrakło mi w tej części kilku bohaterów, których bardzo lubię. No ale nie ma się co dziwić, bo trochę się ich już nazbierało przez te sześć części i gdyby w każdej z nich mieli się pojawiać dokładnie wszyscy to te książki nie miałyby końca. A poza tym to dzięki temu te książki są jeszcze bardziej wiarygodne. Nie lubię takich sytuacji w książkach, kiedy wszyscy, dosłownie wszyscy, którzy w nich występują nagle mają problemy i ich świat wali się w gruzy. To, że tutaj niektórzy bohaterowie mają fajne życie, przez co właśnie nie są zbyt często wspominani, robi z nich takich normalnych ludzi i to jest mega fajne.

W Domu pełnym słońca bohaterowie, którzy pojawili się dopiero w tej części, bardzo przypadli mi do gustu. Historia ich związku i tego, jakie zamieszanie w ich życie wprowadziła najbliższa rodzina była przedstawiona w taki sposób, że nie sposób było nie uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Zresztą, tutaj wszystko jest tak przedstawione.
Stacja Jagodno jest super, naprawdę. Tutaj, mimo tylu części nie ma się wrażenia, że to było pisane na siłę i to jest dla mnie fenomenalne. Tutaj wszystko jest w punkt!

Wy, młodzi, myślicie, że każdy z was jest pępkiem świata, że każdy wasz problem to wojna światowa. Że wszystko kręci się dookoła tych waszych problemów. (...) I tak sobie myślę, że gdybyście wzięli całą tę siłę, którą zużywacie na to zapieprzanie, na to przejmowanie się, na pierdolenie o tym przejmowaniu na lewo i prawo, na to całe hałasowanie, to może nawet byście coś stworzyli, może nawet byście coś wymyślili. 

Okej, no więc Żulczyk. Z Żulczykiem to jest u mnie tak, że ja go uwielbiam od momentu, w którym pochłonęła mnie bezdenna otchłań internetu i znalazłam w niej cytaty ze Zrób mi jakąś krzywdę. Po przeczytaniu całości zakochałam się w tej książce, dlatego nie było dla mnie niczym dziwnym, że po jakimś czasie sięgnęłam po Ślepnąc od świateł. Hm, no i z tą książką jest tak, że ona zachwiała moim życiem. Totalnie przepadłam przy czytaniu i nie mogłam uwierzyć, że można napisać coś tak dobrego. I tak sobie teraz myślę, że skoro o Ślepnąc od świateł mówię, że to książka, która zachwiała moim życiem, to Wzgórze psów... Wzgórze psów wywołało w moim życiu jakieś cholerne trzęsienie ziemi, zwaliło z nóg i sprawiło, że odkąd skończyłam ją czytać, mentalnie ciągle siedzę z rozdziawioną buzią i myślę na okrągło ja pieprzę! co tam się stało? co to w ogóle było?!

WZGÓRZE PSÓW

Jakub Żulczyk

Wydawnictwo Świat Książki

2016

5/5 ✰

Zybork to małe miasteczko na mazurach, do którego, po latach życia w Warszawie, wraca Mikołaj. Zabiera ze sobą swoją żonę, Justynę, planując, że kiedy tylko odbiją się finansowo, mieszkając u jego ojca, wrócą do Warszawy, do swojego - z pozoru - normalnego życia. Jednak kiedy są już na miejscu okazuje się, że małżeństwo Mikołaja i Justyny wcale nie jest dobre. Poza tym do Mikołaja wraca przeszłość i wszystko to, co spotkało jego ówczesną dziewczynę, Darię. Przekonuje się na własnej skórze, że da się opuścić Zybork, ale Zybork nigdy nie opuści człowieka, który raz w nim był.

Myślę o tym, że prawdziwa dorosłość to stan, w którym nikomu nie ufasz, mówisz tylko prawdę, czujesz bez przerwy na języku gorzki smak.

Pierwsze słowo, jakie przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o tej książce to - mocna! Ta książka jest zdecydowanie mocna. I mroczna. Mroczna tak samo jak Zybork. Tak samo jak bohaterowie. I jest w niej coś takiego, co wciąga bez reszty. Chociaż szczerze mówiąc, wydaje mi się, że to nie jest książka dla każdego. Głównie dlatego, że jest specyficzna w jakiś psychodeliczny sposób. Serio, szczególnie przy końcówce cały czas miałam wrażenie, że to jakaś psychoza. I chyba nie bez powodu Żulczyk umieścił w Zyborku miejsce, które miało właśnie taką nazwę - Psychoza. Istnieje nawet prawdopodobieństwo, że większość z was stwierdzi, że to chłam. Bo psychoza, bo historia jakby taka naciągana i nierealna, bo język. Ja mam to szczęście, że lubię takie klimaty. Lubię ten żulczykowy brak jakiegokolwiek owijania w bawełnę.

Widziałam, że dużo osób zarzuca tej książce brak korekty. No nie, to zupełnie nie jest tak, chociaż muszę przyznać, że rozumiem skąd takie wrażenie. Narracja zmienia się z rozdziału na rozdział. Poza opowieścią z perspektywy Mikołaja i Justyny, jest też kilka rozdziałów, których narratorami są inni (nie mniej ważni) bohaterowie. I każda z tych osób opowiada tę historię inaczej, na swój sposób. Czasem nawet pijany, albo zaćpany. Czasem zdania ciągną się na pół akapitu, a czasem są urwane w połowie. Poza tym jeszcze język, który zdecydowanie nie jest ozdabiany brokatowymi długopisami, ale jest dosadny, brudny i pełen przekleństw i mamy to! To właśnie robi robotę. 

Człowiek nigdy nie wie, czy ma przed sobą jakąś przyszłość, czy nie. Wiedziała, że to koniec. Nie szliśmy wtedy za rękę, już wiem dlaczego - nie chciała zabierać mnie ze sobą tam, gdzie miała iść.

Akcja rozgrywa się tutaj dwutorowo. Mamy obecne życie Mikołaja i retrospekcje do czasu, kiedy był z Darią. Historia z Darią odgrywa tu kluczową rolę. To, co się stało siedemnaście lat temu, nadal nie daje Mikołajowi wrócić do życia. Zupełnie jakby czas zatrzymał się w miejscu, a on nigdy nie przestał mieć nastu lat. Jego problem polega na tym, że nie zdaje sobie z tego sprawy, dopóki nie uświadamia mu tego jego ojciec i brat, Grzesiek. Dopiero wtedy otwiera oczy i staje się prawdziwym mężczyzną. Paradoks jest taki, że dopóki był zagubiony, ja go lubiłam. Współczułam mu tego wszystkiego, co mu się przytrafiło i naprawdę go lubiłam. I to zmieniło się diametralnie w jedną noc, w którą razem z Grześkiem postanowili rozprawić się ze starymi sprawami. Postanowili znaleźć sprawiedliwość w pełnym niesprawiedliwości Zyborku. 

Sam tytuł tej książki, Wzgórze psów, to trochę metafora. No a przynajmniej tak mi się wydaje. W Zyborku jest Wzgórze Psów. To takie wzniesienie w lesie, gdzie zakopywało się zdechłe psy. W pewnym momencie dla Mikołaja te psy kojarzą się ze złem, które może zostać pogrzebane na wzgórzu. To właśnie tam postanawia rozprawić się ze złem swojego życia, pogrzebać swoje psy.

Czuję niesprawiedliwość. Tak, niesprawiedliwość to emocja. To niezmiernie konkretne uczucie. Zaczyna się w gardle bólem przypominającym połknięcie gwoździa.

Wzgórze psów to trochę tarzanie się w błocie. Ta historia właśnie taka jest - brudna. Chwilami, kiedy ją czytałam, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że chociaż Zybork nie istnieje, to w Polsce jest mnóstwo takich Zyborków. Całych miast, albo dzielnic, które też są tak brudne, że nie da się w nich mieszkać, bo to niszczy, bo to zmusza do tarzania się w błocie. 

To specyficzna książka. Taka właśnie psychoza. Mam wrażenie, że to słowo - psychoza - oddaje całe jej wnętrze. Z niej aż wylewa się całe zło, jakie może wydarzyć się w jednym miejscu, o konkretnej godzinie. Mimo wszystko jest tak cholernie dobra, że będę ją pewnie przeżywać jeszcze naprawdę długo. I muszę przyznać, że nawet teraz, kiedy kończę pisać tę recenzję, nadal nie do końca przetrawiłam tę książkę. I nadal zbieram szczękę z podłogi, myśląc ja pieprzę! co tam się stało? co to w ogóle było?!

Jeden z najczęstszych i najgłupszych błędów ludzi to zakładanie, że dokładnie takie samo zło nie ma prawa wydarzyć się dwa razy.

A przecież może.

Jeśli myślisz o kimś, kogo kochałeś i straciłeś, to jakbyś z nim był. 

Reszta to szczegóły. 

Wydaje mi się, że większość osób się ze mną zgodzi, jeśli powiem, że każdy książkowy mol ma co najmniej jednego takiego autora, którego kocha całym sercem za każdą napisaną przez niego książkę. I ta miłość jest nie do ruszenia, choćby nie wiem co się stało.

Ja mam Jodi Picoult, która jest dla mnie totalną boginią książek obyczajowych. Nie, wróć. Ona jest dla mnie po prostu boginią, bez żadnych ram określających gatunek.

Picoult jest mistrzowska, tak po prostu. 

Zdążyłam zauważyć, że bardzo dużo ludzi ją kojarzy, przypisując jej łatkę tej autorki, która napisała świetną książkę: Bez mojej zgody. Znacie ją ze względu na film, no nie? Spoko, nie twierdzę, że to źle. Trochę tylko boli mnie serce, bo - pomimo tego, że to świetna książka - to nie jest to najlepsza powieść, jaka wyszła spod pióra Picoult. I piszę to z pełną odpowiedzialnością za swoje słowa, chociaż nie przeczytałam jeszcze wszystkich jej książek. 

Zaczęło się od książki, którą dostałam na święta, kiedy miałam 16 lat. Linia życia. I tu muszę przyznać się do mojego małego wówczas pojęcia o świecie, bo po przeczytaniu opisu tej książki zupełnie nie czułam się zachęcona do jej przeczytania. No bo co może być fajnego w opowieści o kobiecie, która opuszcza męża i dziecko, bo nie czuje się gotowa do roli matki? Nic. Sytuacja nie uległa zmianie nawet po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że książki Jodi po prostu takie są - trzeba się wgryźć w przedstawiony świat. Dzisiaj mam do Linii życia ogromny sentyment. Dziś mogę powiedzieć, że to jedna z lepszych książek, jakie czytałam. Obraz młodej dziewczyny, która dorastała bez matki, co skutkuje tym, że sama boi się nią zostać jest wykreowany tak niesamowicie dobrze, że ma się wrażenie, że ta dziewczyna naprawdę istnieje. Że żyje, mieszka obok nas, a my wcale nie czytamy o niej książki, bo to ona sama opowiada nam historię swojego życia. 

Zastanawiam się, czy wielkie tęsknoty mijają z wiekiem. Może dorastanie polega na tym, żeby skupić się na tym, co mamy?

Po Linii życia, w której ostatecznie się zakochałam, zaczęłam sięgać po kolejne książki Jodi. Czytając je zauważyłam pewną zależność, cechę, która je wszystkie łączyła. Picoult pisze o poważnych problemach. Opisuje je w sposób, który przemawia do czytelnika bez względu na jego płeć czy wiek. To było dla mnie zaskakujące. Oczywiście ja nie twierdzę, że jej książki są dobre dla dzieci, ale są zarówno dla młodzieży, jak i dorosłych. To była dla mnie nowość - takie zatarcie granicy między tym, co dla nastolatków, a tym, co dla dorosłych. To chyba sprawiło, że byłam coraz bardziej ciekawa tych książek.

A te problemy, o jakich pisze? Nie przesadzam pisząc, że są poważne. 

Strach przed byciem matką w Linii życia. Dobrze wszystkim znana śmiertelna choroba i próby radzenia sobie z nią w Bez mojej zgody. Granice, jakie jesteśmy w stanie pokonać dla osób, które kochamy w Deszczowej nocy. Molestowanie seksualne dzieci w W imię miłości. Poświęcanie się pracy, zaniedbując przy tym rodzinę, w Pół życia. Samobójstwo, śmierć dziecka i radzenie sobie z nią w Karuzeli uczuć. Szukanie matki, której nie ma przy córce w Już czas. Chęć posiadania dziecka w homoseksualnej rodzinie i bariery, jakie na to nie pozwalają w Tam gdzie ty. Radzenie sobie z przeszłością, która obfituje w straszne przeżycia w To, co zostało. Zgubienie się we własnym życiu i próba odnalezienia rodziny w Głosie serca. Toksyczna miłość i próba ratowania siebie i swoich najbliższych w Jak z obrazka - książce, którą ostatnio przeczytałam. 

Tyle mogę wam powiedzieć, bo właśnie te książki Jodi przeczytałam. Dla mnie, poza tymi problemami, które tu wymieniłam łączy je jeszcze jedna rzecz - wszystkie są cholernie dobre. I poza tym, o czym napisałam przy każdej z nich, warto wiedzieć też o tym, że to nie wszystko, co funduje nam Picoult! Każda z jej książek poza głównym wątkiem ma kilka tych pobocznych. I tu znów wielki ukłon w jej stronę - te mniej ważne wątki (chociaż nie jestem przekonana, czy mniej ważne to dobre określenie) są opisane w fenomenalny sposób.

Trzy miesiące temu powiedziałbym, że jeśli kogoś szczerze kochasz, musisz pozwolić mu odejść. Ale teraz (...) widzę, jak głęboko się myliłem. Jeśli kogoś naprawdę kochasz, musisz zrobić wszystko, żeby go zatrzymać. 

Nie było ściemy z tym, że nie umiem wybrać jednej, ulubionej książki Jodi, ale przyznam się, że kilka z nich wyjątkowo zapadło mi w pamięć. Z różnych powodów, ale stało się tak, że to właśnie tych kilka książek przychodzi mi na myśl jako pierwsze, kiedy myślę o twórczości tej autorki. 

Jeśli śledzicie moje czytelnictwo na pewno zdajecie sobie sprawę, że uwielbiam w książkach wątki wojenne. Nie byłabym więc sobą, gdybym nie wspomniała o To, co zostało. Nawet sobie nie wyobrażacie jak bardzo się ucieszyłam, kiedy dowiedziałam się, że Picoult wplotła II wojnę światową w jedną ze swoich książek.

Osiemnastoletnia Sage zaprzyjaźnia się ze starszym panem, szukając ukojenia po stracie matki. Prośba, jaką kieruje do niej pewnego dnia Josef jest szokująca: chce, by dziewczyna pomogła mu umrzeć. Tłumaczy się tym, że przez wiele lat podawał się za kogoś, kim nie jest. Opowiada o tym, co zrobił i przyznaje się, że był jedną z osób odpowiedzialną za masowe mordy Żydów. Jeśli dziewczyna pomoże mu umrzeć, będzie to akt miłosierdzia czy wymierzanie sprawiedliwości?

Bardzo spodobał mi się w tej książce motyw przeplatania czasów obecnych z czasami wojny, przy czym czasy wojenne opisywane były w niesamowicie rzetelny sposób. Jodi przedstawiła w tej książce nie tylko dramat ofiar wojny, ale również dramat tych osób, które czasami katami stawały się tylko dlatego, że musiały. 

Tam gdzie ty. Jeśli chodzi o książki Picoult, które do tej pory przeczytałam, mam wrażenie, że ta porusza najbardziej kontrowersyjny temat. Albo w sumie tematy. 

Zoe i Max postanawiają się rozstać po 9 latach małżeństwa i bezskutecznego starania się o dziecko. Po rozwodzie Max znajduje pocieszenie w kościele, Zoe natomiast - w ramionach innej kobiety. Razem ze swoją partnerką postanawiają założyć rodzinę, w czym w pewien sposób pomagają im wcześniejsze starania Zoe i jej męża o dziecko, przy których postawili na metodę in vitro. Nie wszystko jest jednak takie łatwe, na jakie wygląda, gdyż marzenie kobiet spotyka się z dezaprobatą społeczeństwa i kościoła, w tym także Maxa. 

Kościół, homoseksualizm i in vitro. Trzy tematy, które osobno wzbudzają wiele kontrowersji, tutaj zebrane w jednym miejscu. Wow! Jeśli szukacie czegoś mocnego w dobrym stylu to to jest właśnie Tam gdzie ty.

Głos serca to debiutancka powieść Jodi Picoult, chociaż w Polsce przed nią pojawiło się kilka innych. Muszę przyznać, ze ta książka zafascynowała mnie przede wszystkim narracją. Jodi ma w zwyczaju (co jest dla mnie ogromnym plusem) pisać książki z różnych perspektyw. Tutaj też tak było, ale jedna z bohaterek opowiadała tę historię.. od końca. Rozumiecie to? Spotkałam się wcześniej z książkami, w których sam prolog zdradzał zakończenie, ale opowiadanie historii od końca do początku? To było coś! Inne, ale takie.. fajne.
Kiedy Jane orientuje się, że jej mąż Oliver ignoruje nie tylko ją, ale również ich córkę Rebekę, postanawia zabrać nastolatkę i.. uciec. Jedzie z nią do swojego brata, prowadzona listami, które dla nich zostawił. Listy przywodzą na myśl wiele wspomnień, a dotarcie do celu - nowe przeżycia. Jednak w ślad za Jane i Rebeką rusza Oliver, który zdaje sobie sprawę, że w życiu są sprawy istotniejsze, niż jego pasja. 

Do tego grona muszą dołączyć książki, które Jodi napisała ze swoją córką. Te należą do zupełnie innego gatunku. Są raczej książkami dla dzieci, chociaż szczerze mówiąc ja nie byłam dzieckiem, kiedy je czytałam, a bardzo mi się podobały. Tutaj nie ma problemów dorosłych ludzi, tutaj jest dziewczyna zakochana w bohaterze książki, który żyje i próba wyciągnięcia go z jego własnej bajki. Sam pomysł na te książki jest intrygujący, ale muszę zwrócić uwagę na coś zupełnie innego - mądrość, jaka płynie z tych książek. Wiem, że to może dziwnie brzmi, szczególnie, że to książki dla dzieci, ale kurde, one naprawdę są mądre! To może wydawać się kretyńskie stwierdzenie, ale gdybym miała dzieci na pewno czytałabym im Z innej bajki i Po drugiej stronie kartki. Przyznaję się - to w tych książkach Picoult mam zaznaczonych najwięcej cytatów.

Jodi Picoult wkłada w swoje książki ogrom pracy i to naprawdę widać. Nie twierdzę, że te książki nie mają wad, bo prawda jest taka, że ilu jest czytelników tyle samo będzie mankamentów, jakie będą w stanie znaleźć w tych książkach, ale one mimo to są świetne. Chociaż nie w każdą czytelnik wgryzie się od pierwszych stron, to one zawsze są ciekawe na swój własny, oryginalny sposób. Poza tym widać w tych książkach też ogromną widzę, jaką autorka musi zdobyć, by pisać o tym ogromie przeróżnych spraw. Jeśli ktoś czytał choćby jedną jej książkę na pewno będzie wiedział o co mi chodzi, a jeśli nie to możecie mi wierzyć na słowo - jeśli ktoś w książce jest lekarzem będziecie wiedzieć wszystko o medycynie; jeśli jest pasjonatem wielorybów albo wilków będziecie wiedzieć wszystko o tych zwierzętach; jeżeli jest aktorem będziecie wiedzieć wszystko o byciu aktorem.
To jest właśnie Jodi Picoult. Rzetelna, poruszająca ważne kwestie, opisująca je z różnych perspektyw. Jest po prostu najlepsza!

Od pół godziny siedzę przed otwartym okienkiem tego posta i nie wiem, zupełnie nie wiem co napisać. Miałam tak wcześniej tylko raz. Miałam tak, kiedy pisałam post o Making faces. Rozumiecie to? Bo ja rozumiem to tak: Amy Harmon zdecydowanie zawładnęła moim sercem. Te historie wpisały się w moje serce na tyle mocno, że nie umiem o nich zapomnieć, że nie chcę o nich zapominać. Te historie w pewien sposób zmieniły moje życie. I jestem im za to wdzięczna. Jestem wdzięczna Amy Harmon za te książki.






Mojżesz był dzieckiem cracku. Jego matka była młodą narkomanką i porzuciła go zaraz po urodzeniu. Znaleziono go w koszu na pranie. Był bliski śmierci, podobnie jak jego matka, z tą różnicą, że Mojżesza udało się uratować.
Mojżesz wyrósł na dziecko z problemami. Tułał się od jednej rodziny do następnej, budząc lęk, a jednocześnie ciekawość ludzi. Jego życie zmieniło się, kiedy trafił do swojej babci Gigi - jej farma graniczyła z farmą rodziców siedemnastoletniej Georgii, która wdarła się do świata osiemnastoletniego Mojżesza, chociaż on wcale tego nie chciał.
Mojżesz czuł, że ta znajomość całkowicie zmieni ich życie i był świadomy tego, że nie każde zmiany są zmianami na lepsze. A ta zmiana na pewno nie należała do tych pozytywnych.







Dawid, zwany Tagiem, jeździł po świecie, pił, imprezował i bawił się. Lubił prowokować innych i bić się. To stanowiło sens jego życia, na które kilka razy się targnął po tym, jak zginęła jego starsza siostra. Spotkanie z Mojżeszem pomogło mu uporządkować chaos, jakim stał się jego świat. Wszystko zaczęło iść w jeszcze lepszym kierunku, kiedy Dawid poznał Millie, niewidomą dziewczynę, pracującą w jego barze. Od razu wiedział, że o nią warto walczyć. Millie sprawiła, że Dawid czuł się kochany, potrzebny i w pełni akceptowany. W zamian za to on dał Millie całe swoje serce i miłość.
I nagle, z dnia na dzień, Dawid zniknął. Zabrał samochód, sprzedał mieszkanie, oddał bar kumplom, a Millie zostawił kilka kaset, na których nagrał wszystko to, co chciał jej powiedzieć. Nie powiedział jednak dokąd się wybiera. Millie zrobiła jedyną rzecz, która przyszła jej do głowy: poprosiła Mojżesza, by ten pomógł jej znaleźć chłopaka, który nie tylko uciekł, ale wyrwał jej przy tym serce.


Podobno to książki należące do new adult. Szczerze mówiąc nie jestem tego taka pewna. Ten gatunek kojarzy mi się raczej z prostymi opowieściami o chłopaku i dziewczynie, którzy zakochują się w sobie mimo trudnej przeszłości. I owszem, tutaj też to jest, taka miłość pomimo czegoś. Różnica polega na tym, że te książki są dużo dojrzalsze niż cała reszta young adult. Tutaj młode osoby mają na swoich barkach tak duży bagaż doświadczeń, że nie sposób im nie współczuć. A skoro jesteśmy przy współczuciu to muszę wspomnieć o uczuciach, jakie zawarte są w tych książkach. W sumie pierwsze, co przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o tych historiach to emocje. Emocje, emocje i jeszcze więcej emocji.

Historia Mojżesza i Dawida to uczucia nie tylko te, które zawarte są w książkach. Nie chodzi tylko o to, co czują bohaterowie. Chodzi też (a może przede wszystkim) o uczucia, które ta historia budzi w czytelniku. Ich ilość jest niesamowita, naprawdę. Dawno nie czytałam takiej książki, która dawałaby czytelnikowi aż tyle siebie, a tutaj proszę - są nawet dwie. Dodając jeszcze Making faces - aż trzy. Chociaż tutaj muszę się przyznać do tego, że z tej trójki największe wrażenie zrobiło na mnie Prawo Mojżesza. A Mojżesz... Damn, kocham Mojżesza!

Poza tymi wszystkimi emocjami trzeba (serio trzeba) wspomnieć o tym, że te historie są naprawdę oryginalne. Wpleciony w pierwszą część wątek fantastyczny zaskoczył mnie, przyznaję - nie byłam na niego przygotowana, ale okazał się tak fenomenalnie wpleciony w całą historię, że po jakimś czasie ciężko mi było przypomnieć sobie, że to fikcja. Uwierzyłam, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. A to, ile razy miałam przez to ciary przechodzi ludzkie pojęcie. W sumie miałam ciary (i płakałam) przez większość czasu, jaki spędziłam na czytaniu tych książek, ale nevermind.


Kreacja bohaterów w tych książkach jest równie niesamowita, co same historie. Dzięki pierwszoosobowej narracji różnych bohaterów jesteśmy w stanie poznać ich naprawdę dogłębnie. Wiemy nie tylko co robią i mówią, ale też to, co myślą. Razem z nimi przeżywamy ich dorastanie i zmiany w charakterach, które u nich zachodzą. Jesteśmy świadkami tego, jak z przerażonych życiem dzieci, stają się odpowiedzialnymi, dorosłymi ludźmi. Dla mnie osobiście to wielka zaleta. Tak samo jak zaletą tych książek są dla mnie odniesienia do religii. Przy Making faces pisałam, że nie każdemu może to odpowiadać i przeszło mi przez myśl, by napisać to też przy tych książkach, ale nie. Uważam, że odniesienia religijne w Prawie Mojżesza i Pieśni Dawida to ogromna zaleta tych książek. Szczerze mówiąc bardzo mnie od samego początku intrygowały ich tytuły. No bo czy Prawo Mojżesza i Pieśń Dawida nie przynoszą od razu na myśl religii? No jasne, że tak. Może się powtórzę, ale uważam, że to niesamowicie oryginalne. I dzięki temu tak cholernie dobre.

Te książki są smutne. I piękne. Ale przede wszystkim smutne. Poruszają czytelnika w sposób, jakiego nie było mu dane poznać nigdy wcześniej. Porusza takie struny w sercu, o których człowiek nie ma w ogóle pojęcia. Zaskakują w najmniej odpowiednim momencie i to w taki sposób, którego nie da się przewidzieć. Tego, co Amy Harmon robi z człowiekiem przez Prawo Mojżesza i Pieśń Dawida nie da się opisać. Ja, bynajmniej, nie jestem w stanie tego zrobić, bo nie znam takich słów. A to wszystko dlatego, że te książki są smutne i piękne. Ale przede wszystkim smutne.
Łamią serce, którego nic nie jest w stanie poskładać.

DUDE.. DO EPIC!

Dokładnie rok temu do moich rąk trafił Promyczek i Gus. Pamiętam (zupełnie, jakby to było wczoraj) jak cały Instagram zalały zdjęcia tych dwóch książek, bo Gus miał akurat premierę. Pod wpływem niesamowicie pozytywnych i ciepłych opinii na temat tych książek - kupiłam je.
I właśnie w tym miejscu, jeśli mam być całkowicie szczera, muszę przyznać się do tego, że Promyczka nie tak od razu polubiłam. Spodziewałam się historii, która zwali mnie z nóg i zmieni moje życie - bo właśnie tak była przedstawiana ta książka - a tymczasem wydawała mi się ona tak po prostu.. nudna. Taka zwyczajna. Nie odłożyłam jej jednak, bo mimo swojej zwyczajności było w niej coś takiego, przez co chciałam dowiedzieć się jak się skończy. Była napisana w taki sposób, który nie pozwalał rzucić jej w kąt i o niej zapomnieć. Jak się później okazało - to książka, o której nie da się zapomnieć pod każdym względem. Promyczek złamał mi serce. Gus je skleił. Tak, wiem, że to banał i że mnóstwo osób właśnie tak opisuje te dwie książki, ale wiecie dlaczego tak jest? Bo to prawda. To jedyna słuszna ocena tych książek, naprawdę.

Był tylko jeden problem - to było tak dobre, tak cholernie dobre, że wszyscy chcieli kolejnej części. Najlepiej o Kellerze, którego uwielbiali. Ja do tych wszystkich oczywiście należę. Nasze marzenia się spełniły i Kim postanowiła przedstawić nam jeszcze jedną część tej pięknej historii. Miała jednak inne plany, co do głównego bohatera. I w taki oto sposób w ręce czytelników trafił Franco.






Franco jest perkusistą zespołu Rook. Nie bez powodu jego najlepszym przyjacielem jest Gus - obaj wyglądają na twardzieli, ale mają niewiarygodnie miękkie serca. Spokojne życie Franco zmienia się w jedną noc spędzoną w Los Angeles, podczas której poznaje Gemmę. Żadne z nich nawet nie stara się przeczyć temu, że od pierwszych chwil połączyła ich przyjaźń. Nie oczekują jednak od siebie zbyt wiele, gdyż za kilka dni oboje mają wrócić do swoich domów, przez co dzielić ich będą tysiące kilometrów. Gemma ma jednak pewne, bardzo ważne dla niej marzenie i to właśnie ono sprawia, że ich przyjaźń wcale się nie kończy, gdyż Franco postanawia pomóc dziewczynie w jego spełnieniu. Okazuje się, że nie jest to tak proste, na jakie wygląda, a próby, które podejmują wywracają ich relację do góry nogami.


W poprzednich częściach zespół Rook przedstawiany był jako Gus i chłopaki. Nie było szansy lepszego poznania Jamiego, Robbiego i Franco. Trochę tego żałowałam, szczególnie przy drugiej części, ale okazuje się, że trzecia zyskuje właśnie dzięki temu, że to dopiero w niej tak dokładnie poznajemy Franco. I tutaj koniecznie trzeba zaznaczyć, że on od razu budzi sympatię. Przynajmniej u mnie tak było! A wierzcie mi, że czytając w opisie tej książki, że Franco jest twardzielem ze złotym sercem naprawdę się przeraziłam. Niby wiedziałam, że to Kim Holden i że nie powinnam się na niej zawieść, ale bałam się, że ta część będzie łudząco podobna do poprzedniej ze względu na charakter głównego bohatera. W końcu Gus też taki był, no nie? Całe szczęście, że kreacje bohaterów, jakie tworzy Holden - nawet jeśli na pierwszy rzut oka podobne - są całkiem inne.

Nie wiem, czy to tylko moje odczucie, czy faktycznie tak jest i ktoś ma takie samo zdanie jak ja, ale Kim Holden jest tym typem autora, który wplata w swoje książki ważne i naprawdę poważne tematy, pisząc je przy tym w niesamowicie lekkim stylu. Takie miałam odczucia przy Promyczku i Gusie, a potem to samo przy O wiele więcej. Podobało mi się to, dlatego bardzo ucieszyłam się, że Franco napisany jest w takim samym stylu. Tutaj tym ważnym tematem było marzenie Gemmy i to, co do niego doprowadziło.

A jak Franco ma się w odniesieniu do poprzednich części? Cóż, ja muszę przyznać, że chociaż uwielbiam całą tę serię to jestem największą fanką Promyczka. I wbrew pozorom nie chodzi o to, że pierwsze części są zawsze najlepsze, ale o to, że dla mnie Promyczek zyskał bardzo dużo tym, że był nieprzewidywalny. Spodziewałam się szczęśliwego zakończenia - w końcu to typowe (a jednak może nie tak do końca?) young adult. To, co się tam stało naprawdę mną wstrząsnęło, ale byłam też niesamowicie zaskoczona tym, że Kim postawiła na taki koniec. Gus i Franco już tacy nie byli, ale to wcale nie znaczy, że te książki były gorsze. Określiłabym to raczej tak, że Promyczek zdobył o jeden plus więcej za swoją nieprzewidywalność.
Poza tym Franco był w moim odczuciu lekko oderwany od historii Kate. Żeby nie było nieporozumień - to nie jest negatywne stwierdzenie. Po prostu wydaje mi się, że życie Franco jest jakby obok całej tej historii, która była przedstawiona w poprzednich częściach. Oczywiście pojawiają się tam wspomnienia o Kate, a Gus jest obecny praktycznie cały czas, ale jednak czułam, że to nie do końca ten sam świat. Dla takiej całkowitej jasności napiszę tak: czytelnik nie poskleja złamanego serca czytając Promyczka bez Gusa i nie zrozumie Gusa bez przeczytania Promyczka, ale z łatwością poradzi sobie czytając tylko Franco. I zaznaczam raz jeszcze - to w żaden sposób nie umniejsza tej książce, bo - damn! - ona jest świetna.

Polubiłam Franco, serio. A jeszcze bardziej polubiłam Gemmę, która była taka.. po prostu fajna! Stała się jedną z moich ulubionych bohaterek z young adult.
Prawda jest taka, że bez Franco ta seria byłaby kompletna. Promyczek i Gus to książki, którym nie potrzeba było nic więcej. A jednak Franco zawładnął moim sercem. Nawet nie wiecie jak się cieszę, że mogłam wrócić do jednej z moich ukochanych historii i spędzić z jej bohaterami jeszcze chwilę.
Kim Holden znów dała radę. I znów zrobiła to w mega dobrym stylu.

Ostatnia noc w Tremore Beach. Damn, ale to było dobre! Przyznaję się - nie oczekiwałam od tej książki zbyt wiele, tak jak mam w zwyczaju przy tych książkach, których nikt mi nie polecił. Niby czytałam opinie na lubimyczytać, niby większość była pochlebna (nawet bardzo!), a jednak coś mi mówiło, żebym się jakoś za bardzo pozytywnie nie nastawiała. I powiem jedno - miałam niezłą niespodziankę! 

OSTATNIA NOC W TREMORE BEACH

Mikel Santiago

Wydawnictwo Czarna Owca

2016

Peter jest załamany po rozwodzie. Nie tylko stracił żonę i codzienny kontakt z dziećmi, ale również natchnienie do tego, by komponować, przez co staje się zapomniany w swojej branży. Dom przy plaży, odseparowany od miasteczka, ma być jego samotnią, w której powróci do życia. Pewnej burzliwej nocy, kiedy Peter wraca do domu po wizycie u swoich przyjaciół - Leo i Marie - zostaje porażony piorunem. Mogłoby się wydawać, że poza uporczywym bólem głowy wychodzi z tego bez większych obrażeń, jednak w tym wydarzeniu było coś, co diametralnie zmieniło życie Petera. Zaczyna mieć bowiem przerażające wizje, w których widzi jak najbliżsi mu ludzie (Leo, Marie, jego dzieci i Judie, z którą łączy go bardzo bliska relacja) giną w tragicznych okolicznościach. Próbując dowiedzieć się co oznaczają nawiedzające go koszmary odkrywa tajemniczą przeszłość swoich bliskich.

Pierwszych kilka rozdziałów wydawało mi się niesamowicie nudnych. Naprawdę, aż byłam tą nudą zażenowana. Teraz nie jestem pewna, czy one faktycznie były nudne, czy tylko mi się tak wydawało, bo czytałam tę książkę od doskoku. A taka myśl naszła mnie tylko dlatego, że jestem przekonana, że tak dobra książka jak ta, nie mogła być nudna nawet przez jeden, krótki rozdział.  

Pewnie teraz zastanawiacie się dlaczego tak się nią zachwycam. No cóż, zanim przejdę do uzasadniania muszę zaznaczyć jedną, bardzo ważną rzecz - nie jestem za bardzo obeznana w kryminałach/thrillerach. Poza książkami Camilli Läckberg przeczytałam ich tak niewielką ilość, że pewnie do ich policzenia wystarczyłoby mi palców jednej ręki, serio. Ale do rzeczy!

Zacznijmy może od wizji, które miał główny bohater. Teraz pojawia się animacja stu plusów lecących w stronę autora za sam pomysł. Nigdy się z tym nie spotkałam i byłam naprawdę zaintrygowana tym pomysłem. Lecą kolejne plusy - za wykonanie. Wizje, które przeżywał Peter były opisane w taki sposób, że czytelnik przeżywał je razem z nim. Razem z nim nie umiał odróżnić jawy od snu, rzeczywistości od koszmaru i nie umiał ocenić, kiedy wizja dobiegła końca, a świat względnie wrócił do normy. Majstersztyk. Nie sztuka opisać coś, co przytrafia się bohaterowi. Sztuką jest opisać to tak, żeby czytelnik też się tego bał. Tak, ja się chwilami bałam. Nie, no może przesadzam i to złe określenie, ale były takie dwa momenty, w których byłam trochę przerażona. Ale to też kwestia tego, że niesamowicie się w tę historię wciągnęłam!

No właśnie - bohaterowie i cały ten świat, to miejsce i wydarzenia opisane są w taki sposób, że nie sposób się od tej książki oderwać. Ciągle chce się wiedzieć więcej, chce się poznać kolejną wizję Petera, dowiedzieć się co dręczy Judie i kim tak naprawdę są Leo i Marie. Przy tym wszystkim zaczyna się podejrzewać naprawdę każdego po kolei o złe zamiary względem głównego bohatera i jego dzieci, uważać, że Peter jednak postradał zmysły, przestać lubić Judie, a potem znów twierdzić, że jest w porządku. Jest tego naprawdę bardzo dużo! Mogę to chyba określić w taki sposób - Ostatnia noc w Tremore Beach to dwie historie: jedna opisana w książce i druga, którą czytelnik tworzy sobie sam na postawie swoich przemyśleń i podejrzeń. Co więcej - naprawdę ciężko jest wpaść na to, jak to się tak naprawdę skończy i co za tajemnice stoją za ludźmi otaczającymi głównego bohatera. Ja bardzo często domyślam się jak skończy się dana historia, a tutaj? Tutaj co kilka stron przychodziły mi do głowy nowe pomysły, które koniec końców okazały się błędne. Wszystkie. To chyba znaczy, że autor stworzył coś naprawdę oryginalnego, no nie? Tak myślę.

Na Instagramie pisałam, że boję się zakończenia tej książki. Kiedy już okazało się, że błędnie założyłam, że książka będzie średnia i naprawdę się w nią wkręciłam, marzyłam o tym, żeby Mikel Santiago okazał się spoko kolesiem, który w godny sposób zakończy tę historię. Jakie było moje zdziwienie (i szczęście), kiedy doszłam do ostatniej strony, zamknęłam książkę i pomyślałam: ale to było dobre! Oczywiście nie poruszam kwestii tego, czy cała opowieść dobrze się skończyła. Chodzi mi bardziej o fakt tego, że autor umiejętnie ją zakończył. Wyjaśnił to, co stanowiło największą zagadkę książki i - chociaż może nie do końca wyjaśnił co stało się z bohaterami - to skończył to w taki sposób, że nie czuło się niedosytu.

Luis Algorri (kimkolwiek jest, haha) powiedział, że czytając tę książkę w pociągu, pierwszy raz w życiu przejechał swoją stację. Wcale się mu nie dziwię, bo ta książka wciąga i totalnie pochłania czytelnika. Kierując się jego słowami zaryzykuję stwierdzenie, że jest świetna. Tak samo świetny jest debiut literacki Mikela Santiago!
Może i nie za bardzo znam się na takich gatunkach, ale polecam, serio!

Czytanie polskich autorów to chyba temat rzeka. Wydaje mi się, że rzadko kto na pytanie dotyczące ulubionego autora odpowiedziałby wymieniając w pierwszej kolejności jakiegoś Polaka. To smutne, ale ja raczej mam tak samo.

Całe szczęście zaczyna się to zmieniać. Widać, że ludzie coraz częściej sięgają po polskie książki. Ja też! W pewnym momencie naszła mnie taka myśl, że podobają mi się przecież wojenne książki pisane przez polskich autorów, to dlaczego miałyby mi się nie podobać książki o innej tematyce? I tak oto w moje ręce trafiła Stacja Jagodno. 

STACJA JAGODNO

ZAPLĄTANA MIŁOŚĆ 4/5 ✰

MARZENIA SZYTE NA MIARĘ 4/5 ✰

PO NITCE DO SZCZĘŚCIA 4/5 ✰

SERCE Z BIBUŁY 4,5/5 ✰

ŻYCIE JAK MALOWANE 4,5/5 ✰

Karolina Wilczyńska

Wydawnictwo Czwarta Strona

2015/2016/2017

Tamara, Marysia, Ewa, Róża, Marzena, Zosia, Małgosia, Jadwiga, Teresa, Eliza.

Malownicze Jagodno.

Rodzina, tajemnice, miłość. I problemy, które trzeba rozwiązać, by móc normalnie żyć.

W pierwszej części poznajemy przede wszystkim Tamarę, jej mamę - Ewę, córkę - Marysię i pewną tajemniczą kobietę, którą jest pani Róża. Każda kolejna książka to kolejne kobiety, które w zadziwiający sposób spotykają główne bohaterki w Jagodnie. I trzeba wspomnieć o tym, że chociaż w kolejnych częściach pojawia się co najmniej jedna nowa bohaterka to autorka nie pomija losów tych, które poznaje się na początku. To mi zaimponowało, serio. Często w książkach dzieje się tak, że przy większej liczbie bohaterów, ci pierwsi stają się całkowicie zapomniani albo tylko się o nich wspomina. Nie tutaj! I jest to atut tej serii, bez wątpienia.

Każda z postaci, którą poznajemy niesie na swoich barkach bagaż doświadczeń i często problemów, których nie dałaby rady rozwiązać w pojedynkę. I tu trzeba przyznać, że byłam naprawdę mile zaskoczona, bo pomimo przewijających się w książce ciężkich tematów, opisywane one były w taki sposób, że w trakcie czytania o tym miało się świadomość, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście - nie tylko w książce.

Całą tę serię czytało mi się niesamowicie szybko. Ale na samą szybkość czytania nie wpłynęło oczywiście tylko lekkie pióro autorki. Duże znaczenie miała też sama historia, która wciągała naprawdę nadzwyczajnie. Między kolejnymi częściami robiłam sobie nawet małe przerwy na inne książki, bo nie chciałam tak szybko się z Jagodnem rozstawać. A możecie mi wierzyć, że kiedy robię coś takiego, to seria jest naprawdę dobra! Z tych książek bez wątpienia płynie też taki ciepły klimat. Czytając te wszystkie historie ma się wrażenie, jakby czytało się o kimś kogo się zna.
Gdzieś przeczytałam, że z tą serią jest tak jak z serialem - z każdym odcinkiem coraz uważniej i z większym zaciekawieniem śledzi się losy bohaterów. Zdecydowanie się z tym zgadzam, bo właśnie tak jest.

Stacja Jagodno to moim zdaniem idealna seria na lato. Lekka i szybka, a do tego nad wyraz wciągająca. Taka opowieść o naprawdę normalnym życiu. Bez przesadzania z tym, co się dzieje, ale nie kompletnie pozbawiona problemów zwyczajnej codzienności. To naprawdę dodaje jej uroku i robi z niej taką historię, od której ciężko się oderwać. Poza tym głównymi bohaterkami są bez wątpienia kobiety, co ma swój nieodparty urok. Nie jest tak, że nie ma w niej w ogóle wątków dotyczących mężczyzn, ale to zdecydowanie kobiety rządzą.

Na szczęście, na pięciu częściach Stacja Jagodno się nie kończy! Już we wrześniu wychodzi szósta książka serii, a z tego co wiem to w planach jest nawet siódma - moja radość nie zna granic. Ale jedno musze zaznaczyć już teraz - gdybym miała wybrać najlepszą część z tej piątki, którą czytałam to zdecydowanie byłoby to Serce z bibuły. Pochłonęłam ją w jeden dzień, bo historia Jadwigi, czyli głównej bohaterki tej konkretnej części, zawładnęła moim sercem.

Czy te książki mają jakieś wady, poza tym, że są zdecydowanie za krótkie? Hm, mogę chyba przyznać, że na początku miałam chwilami wrażenie, że niektóre dialogi są takie nieżyciowe. W tym sensie, że owszem, można rozwiać o czymś, ale nie w taki sposób, w jaki był opisany. Szybko jednak zmieniłam zdanie, bo już przy początku drugiej części zdałam sobie sprawę, że te książki po prostu takie są i takie mają być. Poza tym bohaterkami są kobiety w naprawdę zróżnicowanym wieku i jeszcze dziwniejsze byłoby to, gdyby staruszki mówiły językiem nastolatek, czy odwrotnie.

Stacja Jagodno chyba pozwoliła mi tak na sto procent uwierzyć, że polskie książki są naprawdę dobre, chociaż nawet nie wiem dlaczego wcześniej nie byłam co do tego przekonana. Na swoje usprawiedliwienie mam jednak to, że czasem po nie sięgałam, choćby te wojenne.
W każdym razie jestem zakochana w tych pięciu pozycjach, tak samo jak w każdej kolejnej, chociaż jeszcze ich nie czytałam. I już nie mogę się doczekać Domu pełnego słońca, serio!

Wystarczyło ledwie kilka dyżurów, żebym zachowywał się w sposób, którego nie rozumiem 
i do dziś się wstydzę. 

Miałam 13 lat i straszne ataki kaszlu. Trafiłam do szpitala - zapalenie płuc. Kroplówki, antybiotyki, wyleczona, do domu. Niby wszystko dobrze, ale nie minęły dwa dni i ataki wróciły. I musicie wiedzieć, że to nie był zwykły kaszel - ja się praktycznie dusiłam. Przeżyłam trochę jakby deja vu ze szpitalem, bo znów leczyli mnie na zapalenie płuc, znów wróciłam do domu zdrowa i znów wrócił kaszel. Na pomysł, że może wcale nie mam zapalenia płuc wpadła moja ciocia, pielęgniarka. Miałam zrobić badania na krztusiec. 

Czy ktoś podczas moich dwóch pobytów w szpitalu zrobił mi to badanie? Nie. 

Czy miałam krztusiec? Tak. 

Ale najlepsze dopiero przed nami. Mama zapisała mnie do pulmonologa. Czekałam w kolejce na wizytę cały dzień, no bo przecież musiałam. Byłam autentycznie wykończona tym ciągłym kaszlem, który był coraz większy. I wiecie, co usłyszałam, kiedy przyszła moja kolej? Że godziny pracy już się skończyły i lekarz idzie do domu. What the fuck? Przy samym wyjściu ten sam lekarz, który chwilę temu odsyłał mnie do domu, zatrzymał się i poprosił mamę, żeby pokazała mu moje wyniki. Patrzył na nie dosłownie przez kilka sekund, a potem kazał mi iść z nim na oddział - musiałam natychmiast znaleźć się w szpitalu, bo byłam w naprawdę kiepskim stanie. Z krztuścem, a nie tym nieszczęsnym zapaleniem płuc.

Dzisiaj mam 22 lata, a moje kontakty z lekarzami ciągle się poszerzają, niestety. I muszę przyznać jedno: są przeróżni w pozytywnym, ale i negatywnym sensie. Może to właśnie dlatego kiedy tylko usłyszałam o książce, która pokazuje medycynę i środowisko lekarzy od wewnątrz wiedziałam, że muszę ją przeczytać? No proszę was, dowiedzieć się dlaczego ludzie, którzy powinni ratować ludzkie życie, tak często mają tych ludzi gdzieś?
Wow, super! Wchodzę w to.

MALI BOGOWIE

O ZNIECZULICY POLSKICH LEKARZY

Paweł Reszka

Wydawnictwo Czerwone i czarne

2017

4,5/5 ✰

Dorabiam jako bramkarz w klubie muzycznym. Idę na wieczór do klubu, stoję tam pięć godzin i zarobię tyle co za trzy dni w szpitalu. No kurczę, sześć lat medycyny! Chciałem być lekarzem. A zarabiam na bramce. 

Paweł Reszka to dziennikarz śledczy, który postanowił przybliżyć ludziom realia środowiska lekarskiego. Poświęcił rok na rozmowy ze studentami medycyny i lekarzami z różnych środowisk i miast, zarówno tych wielkich jak i tych małych, a nawet wsi. Ponadto zatrudnił się w jednym ze szpitali jako sanitariusz, żeby na własnej skórze przekonać się jak to jest. I wyszło mu to fenomenalnie. 

Wydaje mi się, że większość ludzi podpisałaby się pod zdaniem, że lekarze są bezwzględni i traktują pacjentów przedmiotowo. Oczywiście nie wszyscy tacy są. Nigdy nie wiedziałam tak do końca o co chodzi z tym stwierdzeniem, ale podobno wyjątek potwierdza regułę. Tutaj chyba też tak jest. No dobra, ale dlaczego poza tymi wyjątkami lekarze zachowują się jak bezduszne maszyny? Odpowiedź, która płynie z tej książki jest zadziwiająco prosta: bo to też ludzie. Mają swoje rodziny, problemy, mają dość tego, że ich życie to ciągła praca, że ciąży na nich ogromna odpowiedzialność dotycząca ludzkiego życia, że pacjenci oczekują od nich cudów, a system ich nie oszczędza. Frustracja nie bierze się znikąd. 

Wracam z dyżuru, uparcie chodzi mi po głowie: czy ja dobrze zrobiłem, czy niedobrze? Czy ktoś tam nie umiera? A syn chce bajkę na dobranoc. Irytuje mnie. A przecież to mój kochany chłopak!

W wypowiedziach lekarza przewija się cały czas temat zarobków. Myślicie, że lekarze od początku swojej kariery zarabiają kokosy? Otóż nie. W ogóle ogromnym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że bardzo często lekarze po zrobieniu specjalizacji są zwalniani. Dlaczego? Rezydentura trwa 6 lat. Przez cały ten czas to nie szpital płaci dla lekarza, ale ministerstwo. Dla szpitala to czysty zysk - jest lekarz, który pracuje, a nie trzeba mu płacić, bo robi to kto inny. Więc po upływie tych 6 lat można go zwolnić i przyjąć kolejnego rezydenta. Wyobrażacie sobie? A lekarzy w Polsce przecież brakuje! 

Na to też jest odpowiedź. Specjaliści, których mamy nie chcą robić sobie konkurencji. Nie przyjmują nikogo na specjalizacje, a jeśli już przyjmują to zasypują tych młodych papierami. A potem pacjenci wylewają swoje żale na kolejki. 

Ciekawą sprawą są też wypowiedzi studentów, którzy przybliżają jak wyglądają studia medyczne tak naprawdę. Ile trzeba poświęcić, żeby zostać lekarzem. Z drugiej strony jak łatwo jest nim zostać, bo uczelniom płaci się za studenta, więc po co wyrzucać takiego, któremu idzie gorzej? Nie opłaca się. Co z tego, że za kilka lat przez to, że nie jest douczony może zrobić komuś krzywdę? No kogo to obchodzi? Na pewno nie uczelnię. 

Raczej dają dużo szans. Można zdawać, zdawać, zdawać, aż się zda. Ostatnio kolega ściągał na egzaminie. Chwalił się potem, że ściągnął i ma piątkę. On również skończy studia. Jak zostanie lekarzem, to raczej nie poślę do niego nikogo ze znajomych. 

Między tymi wszystkimi wywiadami znajdziemy też statystyki z przeróżnych badań, pokazujące jak to wszystko wygląda w liczbach. Ilu jest lekarzy, ilu pacjentów i ile dni bardzo często upływa, zanim będą mieli możliwość się spotkać. Nie można też nie wspomnieć o Dzienniku sanitariusza, czyli tej części książki, w której autor opisuje swoje wspomnienia z pracy w szpitalu. Często pojawia się w nim stwierdzenie o traceniu empatii. O tym, że każdy, kto pracuje w szpitalu, po pewnym czasie staje się częścią systemu, takim automatem, który nie ma w sobie współczucia. 

Tych kilka rzeczy, o których tu napisałam to naprawdę mały procent całej historii medycyny. To wszystko, co znajdziemy w książce Mali bogowie może być odbierane jako negatywna skrajność. Żaden z lekarzy nie mówi w niej o swojej pracy w superlatywach. To może wydawać się przegięciem, no bo jak to - nikt nie powie nic dobrego o byciu lekarzem? Owszem, powie. Nawet te osoby, które tak bardzo narzekają na pewno potrafiłyby przywołać coś dobrego - taki moment, który napawa ich dumą, bo komuś pomogli, komuś uratowali życie. Problem polega na tym, że złych rzeczy jest dużo więcej i to nie tylko tych napływających od strony pacjenta.

Lekarze narzekają na system i pacjentów. Pacjenci narzekają na system i lekarzy. Nikt nie jest zadowolony. 

A Mali bogowie? To głos lekarzy skierowany do wszystkich. Do pacjentów i do ludzi, którzy całą medycyną sterują z góry. To przypomnienie, że lekarz to nie pieniądze, ale ratowanie życia. To głos sfrustrowanych bogów, o których często zapomina się, że po godzinach pracy są zwyczajnymi ludźmi.

Pacjentka poczuła cięcie, była źle znieczulona. Napisała, że było jak w rzeźni i że odebrałem jej radość macierzyństwa. Nie wiem, czy ja jej naprawdę odebrałem radość macierzyństwa. Wiem, że ona odebrała mi radość leczenia ludzi.

Każdy, kto jest kimś, staje się nikim, gdy poniesie porażkę. 

MAKING FACES 

Amy Harmon 

Wydawnictwo Editio 

2017 

5/5 ✰

Fern nie ma zbyt wielu marzeń. Właściwie mogłaby je ograniczyć tylko do dwóch. Pierwsze z nich dotyczyłoby jej najlepszego przyjaciela, Bailey'a - by jego życie było jak najdłuższe. Drugie Ambrose'a, chłopaka, w którym Fern jest zakochana - by zwrócił na nią uwagę.

Historia Fern i Ambrose'a mogłaby nigdy nie zaistnieć, gdyby nie wojna. Ambrose razem z czwórką przyjaciół wyjeżdża na misję do Iraku. Wraca z niej sam, ciężko ranny, bez swoich towarzyszy i bez ogromnego kawałka serca, który umarł razem z jego przyjaciółmi.

On stracił nadzieję, którą w tej samej chwili zyskała Fern. Jej uczucie do Ambrose'a przetrwało, tak samo jak on przetrwał wojnę. 

Making faces to moje pierwsze spotkanie z Amy Harmon, ale na pewno nie ostatnie. Naprawdę zakochałam się w stylu, jakim napisana jest ta książka, w tym jak dobrze wykreowani są w niej bohaterowie, w samej tej historii, która jest naprawdę piękna, chociaż bolesna i smutna. 

Co z tego, że chwilami nie sposób nie domyślić się, co się wydarzy? Whatever. Przewidywalność w tej książce nie gra roli, bo ona ma w sobie to coś, co czyni ją cudowną. Podziwiam autorów, którzy w lekki i prosty sposób potrafią opisać nawet ogromne i głębokie problemy. A Amy Harmon z pewnością to potrafi. I muszę przyznać, że chociaż na początku się tego obawiałam, bo myślałam, że przez lekkie pióro, te wszystkie problemy będą wyglądać na płytkie, to jest zupełnie odwrotnie. Ta książka tylko na tym zyskuje.

Bardzo spodobał mi się problem ludzkiej powierzchowności. Ta książka pokazuje, że we współczesnym świecie nikt nie patrzy już wewnątrz człowieka, bo wszystko, co dla ludzi najważniejsze znajduje się na wierzchu. Przyglądając się bardziej historii Ambrose'a można dostrzec również to, jak bardzo ludzie przyzwyczaili się do tego, że tylko wygląd zewnętrzny jest dla innych kluczowy przy ocenianiu człowieka. Mam wrażenie, że można to trochę porównać do Pięknej i Bestii, chociaż nie tak do końca dokładnie o to chodziło w Making faces.
Kolejnym dość rozbudowanym i ważnym aspektem jest nieuleczalna choroba i pogodzenie się z nią. Chyba każdy, kto czytał tę historię pokochał Bailey'a i chciałby mieć obok siebie takiego przyjaciela, jakim Bailey był dla Fern. Ale Bailey pokazuje w tej książce nie tylko oddanie, które powinno być atrybutem każdego przyjaciela, ale również optymizm. Jego cieszenie się najmniejszymi rzeczami wiele razy przypominało mi o tym, że też powinnam to robić, że takie małe szczęścia są bardzo ważne. Ale jego optymizm nie kończył się tylko na tym. Największym zaskoczeniem było dla mnie jego pogodzenie się z chorobą i cieszenie się życiem mimo niej. Uwielbiam go za to, bo naprawdę nie wiem, czy sama potrafiłabym się tak zachowywać na jego miejscu. By the way - czy tylko moim zdaniem Bailey to męska wersja Promyczka?

Muszę wspomnieć też o kreacji bohaterów. Było ich w tej książce całkiem sporo, a mimo to autorka niesamowicie ich przedstawiła. Gdy myślę o nich teraz to wiem, że mogłabym opisać każdego z nich tak, jakbym opisywała otaczających mnie ludzi, których bardzo dobrze znam. Uwielbiam to w książkach. Takie wykreowanie bohaterów, które nie pozostawia miejsca na wątpliwości i złudzenia - takie, które pozwala nam ich poznać, jakby właśnie byli obok nas. 

W książce można znaleźć też nawiązania do Boga, co nie każdemu może przypaść do gustu, ale mnie osobiście bardzo się podobało. Miałam wrażenie, że dzięki temu cała ta historia jest jeszcze głębsza i jeszcze bardziej porusza. Pokazuje, jak wiara pomaga niektórym ludziom w życiu, w przezwyciężaniu zła, z którym muszą się zmagać.
Często pojawia się tam również motyw doceniania tego, co się ma. Amy Harmon w doskonały sposób pokazuje czytelnikom, jak ważne jest cieszenie się z tego co się ma i kogo się ma obok siebie. Trochę uczy czytelników życiowej pokory. 

Czasami trudno jest pogodzić się z tym, że nigdy nie będziemy kochani tak,

jak byśmy tego chcieli. 

Colleen Hoover i Kim Holden jak do tej pory były moimi boginiami, jeśli chodzi o ładunek emocjonalny i naukę życia, jakie czytelnik mógł znaleźć w książce. Po przeczytaniu Making faces do tej dwójki dołącza również Amy Harmon, która zdecydowanie na to zasługuje.

Może jest jakiś większy sens, jakiś większy obraz, którego my jesteśmy tylko małym elementem. Wiesz, tak jak w puzzlach z tysiąca elementów. Patrząc na jeden element, nie jesteś w stanie stwierdzić, jak będzie wyglądać cała układanka. A tutaj niestety nie ma obrazka na pudełku, który pomógłby nam spojrzeć na wszystko jak na całość.