NIECHCIANY GOŚĆ

AN UNWANTED GUEST

Shari Lapena

Wydawnictwo Zysk i S-ka

20/11/2018

3,5/5 ✰

Mitchell's Inn to hotel położony wśród górskich lasów. Idealne miejsce, by schować się na kilka dni przed światem i zwyczajnie odpocząć. Pewien weekend kończy się jednak dla obecnych w hotelu gości strasznym wydarzeniem - ginie jedna osoba. Burza śnieżna, która miała miejsce w nocy, uniemożliwia kontakt ze światem zewnętrznym i tym samym - powiadomienie policji o wypadku. Gościom nie pozostaje nic innego, niż czekać, aż odpowiedni służby uprzątną bałagan po śnieżycy i podłączą prąd. Wszystko wskazuje na to, że zdarzył się nieszczęśliwy wypadek, jednak kiedy ginie kolejna osoba, goście popadają w panikę i z przerażeniem wypatrują ratunku lub.. śmierci.

Moje spotkania z książkami tego typu nie są zbyt częste. Nie jestem więc żadnym ekspertem w tej dziedzinie, ale muszę przyznać, że ta książka mnie zaskoczyła. Słyszałam o niej, że historia sama w sobie nie należy do najciekawszych (co wcale nie znaczy, że taka nie jest), ale książka nadrabia klimatem. I powiem wam, że się z tym zgadzam. Sama dość długo, bo jakoś do połowy książki, bardzo się nudziłam. Nic konkretnego się tam nie działo, no poza tymi dwoma morderstwami. Ciągle tylko rozmowy między bohaterami i.. no właśnie nic poza tym. Na szczęście, potem zaczęło się dziać trochę więcej.

Pod koniec książki, kiedy wszystko się już wyjaśniło, byłam nawet w szoku, jak sprawnie autorka to wszystko przedstawiła. Gdybym czytała więcej takich książek i wiedziała cokolwiek o zachowaniach morderców, to może nawet domyśliłabym się kto siał w Niechcianym gościu takie spustoszenie. Przez całą opowieść czytelnik dostaje małe znaki w postaci słów i zachowań bohaterów, które prowadzą go do rozwiązania zagadki. Szkoda, że ja nie umiałam tego wyłapać - mam wrażenie, że wtedy czytanie tej książki byłoby o wiele ciekawsze.

A klimat? Może nie było jak w horrorze, po którym bałabym się zostać sama w pokoju i spałabym przy zapalonym świetle, ale też nie o to tu chodziło. Niechciany gość to nie horror. To thriller, którego największą (przynajmniej dla mnie) zaletą jest ta tajemniczość, którą owiane są wszystkie wydarzenia. Fakt, że każdy rozdział jest podzielony na mniejsze, powiedzmy, podrozdziały, daje tu bardzo dużo. W tych podrozdziałach, które czasem zajmują tylko jeden akapit, mamy przedstawionych wszystkich bohaterów. Wiemy, co każdy z nich robi w tej samej chwili, co sprawia, że czujemy się zupełnie tak, jakbyśmy tam byli i tak jak goście hotelu, bali się o własne życie.

Jeśli lubicie zagadki, morderstwa i ogólnie mówiąc - takie thrillerowe (tak, wiem, nie ma takiego słowa) i kryminalne klimaty, to Niechcianego gościa musicie przeczytać. Jest dobrze napisany, trzyma w napięciu, a bohaterowie są tacy, że czy się ich lubi czy nie, to ma się ochotę ich poznać. I poza tym wszystkim jest jeszcze ten niesamowicie tajemniczy klimat. Mega spoko!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

ANIOŁ NA ŚNIEGU

Joanna Szarańska

Wydawnictwo Czwarta Strona

31/10/2018

5/5 ✰

To już drugie święta mieszkańców bloku przy ulicy Weissa. Wiele zmieniło się przez ten rok, jednak pewne rzeczy nadal pozostały takie same. Zuzanna znów popada w wir przedświątecznych porządków. Monika stara się dość do porozumienia z teściową. Anna po raz kolejny musi znosić wybryki Waldemara. A świat Marzeny znów prawie legł w gruzach.
Jednak mimo swoich obowiązków i problemów, przyjaciółki starają się, by Wigilia pod jodełką wypadła dużo lepiej niż ta zeszłoroczna.

W zeszłym roku jakoś tak wyszło, że w moje ręce nie trafiły Cztery płatki śniegu. Nadrobiłam to jednak w tym i powiem wam, że mega się cieszę, że przeczytałam to dopiero teraz, bo przynajmniej nie musiałam czekać całego roku na kontynuację. Prawda jest taka, że ta książka podobała mi się tak bardzo, że aż sama byłam zdzwiona. Na początku miałam małe obawy, bo do stylu pisania autorki musiałam się przyzwyczaić, a i sama historia wydawała mi się trochę infantylna, ale.. myliłam się. I to bardzo!

Cztery płatki śniegu to urocza i zabawna historia z niesamowitym świątecznym klimatem. Zupełnie tak samo jak Anioł na śniegu. Ja nawet nie umiałabym wybrać lepszej! Obie są tak samo śliczne. I ja wcale nie mówię tu o okładkach, chociaż te również zasługują na pochwałę. Ciepło, bijące z tej historii jest nie do opisania. I może to dlatego tak trudno jest mi zebrać myśli, żeby napisać o tej książce coś konkretnego i żeby ująć to w jakiś logiczny sposób. No ale spróbuję.

Muszę przyznać, że bardzo polubiłam bohaterów. Nawet te osoby, których raczej nie można zaliczyć do najlepszych ludzi, zyskali moją sympatię za takie drobne rzeczy - przebłyski człowieczeństwa. To mi niesamowicie współgrało ze świętami, bo czy nie właśnie w tym okresie każdy patrzy na świat trochę inaczej? Wydaje mi się, że tak jest (no a przynajmniej ja tak mam), więc bardzo mi to odpowiadało. W końcu właśnie takie zachowania (i świąteczne przygotowania Zuzy!) tworzyły w tej książce świąteczny klimat.

Obie te książki były osadzone w takim typowo codziennym życiu, dlatego nie zabrakło w nich zwyczajnych rozmów, śmiechów, ale i złości. To taki zwyczajny świat, w którym możemy spotkać się z każdym rodzajem uczuć, a nie taki cukierkowy obraz, gdzie wszystko zawsze jest cudowne. A jeśli jesteśmy już przy tym, co nie jest cukierkowe to muszę wspomnieć o zakończeniach. W obu przypadkach były wzruszające i chwytające za serce. Stanowiły też kontrast dla takich zwyczajnych dni w naszym życiu, bo pokazywały, że świat może się zawalić w zasadzie w mgnieniu oka. Z drugiej strony, uświadamiały, że z każdej tragedii można wyjść cało, mimo pęknięć na sercu i cieszyć się życiem, chociaż może już nie w taki sposób jak kiedyś.

Uwielbiam te historie. Cztery płatki śniegu i Anioł na śniegu to naprawdę urocze książki, których akcja wciąga tak, że czyta się je jednym tchem. Nie zakłamują rzeczywistości, ale pokazują ją taką, jaka ona jest - czasem kolorowa, a czasem zupełnie szara.
Wydaje mi się, że w tej historii można odnaleźć siebie i zdać sobie sprawę z tego, co w życiu jest najważniejsze. Nie tylko dla nas, ale też dla tych, którzy są nam najbliżsi. I przede wszystkim - nie tylko w święta, ale każdego dnia.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

SIEDEM CUDÓW

Agata Przybyłek

Wydawnictwo Czwarta Strona

31/10/2018

4/5 ✰

Zostało siedem dni do świąt, a Monika już marzy o tym, by wrócić do domu. Ciągłe wpadanie na byłego chłopaka tylko psuje jej humor, przypominając dawne czasy. Jednak w domu Moniki świąteczna atmosfera też nie jest do końca taka, jak w poprzednich latach. Jej tata stracił pracę i nie chce o tym nikomu powiedzieć, by nie zepsuć Gwiazdki, a jej brat myli datę urodzin swojej dziewczyny z.. urodzinami swojej byłej dziewczyny. Co jeszcze może się zepsuć w tegoroczne święta? I czy Boże Narodzenie faktycznie może przynieść cud, który rozwiąże problemy?

Nie miałam wcześniej styczności z książkami Agaty Przybyłek, więc zacznę może od tego, że spodobał mi się jej styl pisania. Mimo opisywanych w książce problemów, cała ta historia nie była taka.. hm, ciężka? Czytało mi się ją bardzo szybko, głównie za sprawą lekkiego języka.
Co do tego, jak ta książka jest napisana, to muszę powiedzieć, że bardzo spodobało mi się też to, że każdy rozdział opowiadał o innej osobie. Dzięki temu można było bliżej poznać każdego bohatera i jego historię.

A sama historia? Muszę przyznać, że podobała mi się naprawdę bardzo! Nie przeszkadzała mi nawet duża ilość głównych bohaterów. Wiem, to może brzmieć dziwnie, że jest wielu głównych bohaterów, ale tak jest. Monika, jej brat Maciek, mama Jola i tata Marek. Poza rodziną jest jeszcze jej były chłopak Ksawery, jego koleżanka ze studiów Ania i dziewczyna Maćka - Małgosia. I każdy z tych bohaterów ma swoje osobne historie w tej książce, które w różnych momentach łączą się ze sobą, stanowiąc spójną całość. Znów takie książkowe Listy do M., tylko na trochę mniejszą skalę, bo tu większość bohaterów to rodzina, a nie przypadkowi ludzie.

Oczywiście, jak przystało na książkę świąteczną, nie mogło w niej zabraknąć tej całej bożonarodzeniowej otoczki. Mnóstwo śniegu, przyrządzanie wigilijnych potraw, kupowanie prezentów - no było tu wszystko!

Wiecie, co jeszcze mnie w Siedmiu cudach ujęło? Że mimo takiego tytułu, nie stało się tak, że koniec końców historia każdego bohatera skończyła się dobrze. Jasne, był taki moment, kiedy pomyślałam, że kurde, przecież im mogło się udać!, a potem zdałam sobie sprawę, że gdyby każdemu bohaterowi wszystko się ułożyło, to ta książka straciłaby swój realizm. W święta każdy chce wierzyć w cuda i takich cudów oczekujemy też od książek, ale wiecie - nie ma co przesadzać, bo to niefajne. A Siedem cudów to fajna książka.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

MAGIA GRUDNIOWEJ NOCY

Gabriela Gargaś

Wydawnictwo Czwarta Strona

31/10/2018

3/5 ✰

Michalina już za kilka miesięcy zostanie mamą. Ogromnie ją to cieszy, jednak wizja samotnego wychowywania dziecka trochę ją przeraża i nie może pogodzić się z faktem, że przy jej boku nie będzie wtedy Przemka. Nie jest jednak zupełnie sama. W jej życiu przewija się kilka osób, które są z nią, mimo tego, że sami zmagają się ze swoimi problemami. W pensjonacie, prowadzonym przez Miśkę, spotykamy ludzi, którzy starają się uporządkować swoje życie, nie zapominając przy tym, by pomagać swoim najbliższym.

Zanim przejdziemy do rzeczy, muszę się do czegoś przyznać. Nie czytałam książek Wieczór taki jak ten i Lato utkane z marzeń, więc Magia grudniowej nocy to moje pierwsze spotkanie zarówno z bohaterami tej serii, jak i z piórem Gabrieli Gargaś. No i co ja o tym myślę? Sama tak do końca nie wiem. Trochę mam wrażenie, że historia sama w sobie jest naprawdę dobra, ale jej wykonanie - już odrobinę mniej.

W sumie to jest mi trochę smutno, że nie należę do tego wielkiego grona fanek tej serii, ale no cóż, zdarza się i tak. A co mi przeszkadzało? Głównie to, że momentami ta historia była przesadzona i nierealna. Pojawił się tam wątek Amelii, która planowała kupić dworek i chciała poznać jego historię. O tym, co działo się w tym miejscu przed laty, opowiadała jej starsza pani, która tam pracowała. No i właśnie życiorys tej staruszki jakoś tak mi nie pasował. Trochę za dużo wydarzeń, upchniętych w życie jednej osoby.

Poza tym, wspomniałam wcześniej o wykonaniu, które nie jest do końca dobre. W tej kwestii chodzi zdecydowanie o część dialogów, która była taka.. nielogiczna. Czasem zaczynały się albo kończyły jakby w trakcie i pozostawały takie niedokończone. Ale gorsze od tych dialogowych mankamentów były wulgaryzmy. Nie wiem, może ja przesadzam, ale okropnie raziły mnie w oczy, szczególnie że ta książka jest świąteczną historią. Tych przekleństw nie było może jakoś dużo, ale mimo wszystko trochę to zabijało tę świąteczną atmosferę. I ja wiem, że czasem takie zabiegi wprowadzają do historii realizm, bo - no nie ukrywajmy - czasem każdy rzuci jakimś bluzgiem, ale tutaj? W ogóle nie pasowało mi to do świąt i do takiej ciepłej historii.

Dobra, jeśli mamy za sobą już część zawierającą wszelkie moje zastrzeżenia dotyczące Magii grudniowej nocy, przejdźmy do pozytywów. Głównym plusem tej historii jest sama historia! Żadna z postaci z tej książki nie jest bezbarwna. Chyba najbardziej polubiłam Przemka i Bartka. Tego pierwszego za to, że mimo złamanego serca umiał zadecydować, co w jego życiu jest najważniejsze. Drugiego - za jego dziecięcą radość i umiejętność dostrzegania w ludziach zalet, o których sami nie są przekonani.

Na plus jest też oczywiście świąteczny klimat! Bieszczadzkie miasteczko pokryte śniegiem. Pieczenie świątecznych ciast przez babcię Zosię. Dziecięce lepienie bałwana i ciepłe kakao przed snem. To takie drobnostki, ale to właśnie one utrzymywały bożonarodzeniowy nastrój. Nie zabrakło też mnóstwa pomocy, która spływała na bohaterów z różnych stron i wybaczania sobie (tych małych i tych dużych) błędów.

Magię grudniowej nocy polecam w szczególności tym, którzy już zeszłe święta spędzili z Michaliną i jej bliskimi. Jeśli tęskniliście za bohaterami, to wydaje mi się, że nie rozczarują was wydarzenia z tej części i warto po nią sięgnąć. Dla mnie pierwsze spotkanie z piórem Gabrieli Gargaś nie było zachwycające, ale nie twierdzę, że macie tę książkę od razu przez to skreślać.
A tak poza samą treścią to jedno przyznać trzeba - okładka tej książki jest niesamowicie śliczna!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

SPEŁNIONE ŻYCZENIA

Karolina Wilczyńska

Wydawnictwo Czwarta Strona

31/10/2018

4/5 ✰

Daniel bije się z myślami, czy wyjawić rodzicom swój wielki sekret. Krystyna martwi się losem swoich ukochanych wnuków. Gosia i Tadeusz, podobnie jak Ola i Zbyszek, zmagają się z problemami, jakie z biegiem czasu pojawiły się w ich małżeństwach. Natalia nie może zrozumieć, dlaczego rodzice nie chcą zaakceptować tego, z kim chce spędzić swoje życie. Elwira i Damian nie umieją już dłużej udawać, że w ich świecie niczego nie brakuje. 

I gdzieś pośród tych historii mała dziewczynka, która po prostu słucha. Może sprawi, że w tę Wigilię życzenia się spełnią?

Pierwsze, co przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o Spełnionych życzeniach to: Listy do M., tylko takie książkowe! Naprawdę, już przy pierwszym rozdziale właśnie tak mi się to skojarzyło. Głównie chodzi o tę wielowątkowość. Chociaż muszę przyznać, że po przeczytaniu pierwszego rozdziału miałam małe wątpliwości, czy ta książka będzie dobra. Dlaczego? Bo ma zaledwie 200 stron, a występuje w niej wielu bohaterów. Karolina Wilczyńska jednak mnie nie zawiodła!


Nie wiem, jak to jest możliwe, ale żadna z tych historii nie została potraktowana powierzchownie. Nie ma tu takiego typowego poznawania bohaterów - każdego z nich spotykamy w momencie, kiedy okazuje się, że ma problem. Chociaż nawet to nie jest tak do końca powiedziane. Niektórych musimy się domyślać, na inne chwilę poczekać, bo ich sedno znajduje się w dalszej części książki. I prawda jest taka, że dzięki temu Spełnione życzenia wciągają od pierwszych stron. Naprawdę!

Bohaterowie Spełnionych życzeń są przeróżni. Niektórych uwielbia się od samego początku i czeka się z zapartym tchem na to, co wydarzy się w ich życiu. Innych - wręcz przeciwnie. Odpychają od siebie swoim zachowaniem i wywołują negatywne emocje. I wbrew pozorom to jest naprawdę w tej książce fajne, bo nie ma takiego tęczowego życia z kucykami w tle. Jest tak prawdziwie.

Trzeba też przyznać, że klimat świąt przewija się tu bez przerwy. Bardzo mi się to podobało, że nie tylko okładka nawiązuje do Bożego Narodzenia, ale też wszystko to, co robią bohaterowie. W tym nawale problemów, które przewijają się w ich życiu, mają czas na przemyślenia dotyczące tego, co w świętach jest najważniejsze. Nie brakuje też świątecznych zakupów, pakowania prezentów i czekania na pierwszą gwiazdkę. No i oczywiście jest śnieg!


Każda historia opisana w tej książce jest też trochę taką nauką dla czytelnika. I wbrew pozorom, nie chodzi tylko o święta i o to, co w nich najważniejsze. Chodzi też o życie, tak po prostu. O to, o co najbardziej musimy w życiu dbać, o co musimy się troszczyć. O kogo warto walczyć i kto będzie z nami na dobre i na złe. Dużo w tych historiach miłości - różnych jej wersji i różnych sposobów okazywania. Tego też można się z tej książki nauczyć.

Spełnione życzenia to świetna książka. Pełna emocji, wzruszeń, ciepła, miłości i świąt. Nie jest pustą historią, bo niesie za sobą pewne wartości, obok których często w codziennym życiu przechodzimy obojętnie. A nie powinniśmy. Ona nam o tym przypomina.



Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

W OBIEKTYWIE WSPOMNIEŃ

Karolina Wilczyńska

Wydawnictwo Czwarta Strona

14/11/2018

3,5/5 ✰

Hubert jest fotografem. W swojej pracy najbardziej lubi prawdziwe wyzwania, więc kiedy wójt prosi go o wykonanie zdjęć do albumu, który miałby ukazać niesamowity klimat Jagodna, Hubert wpada na zupełnie inny pomysł. Robiąc zdjęcia w dworku, dociera do niego, jak niesamowite byłoby pokazanie wszystkim nie tylko ładnych miejsc, ale również ludzi, dzięki którym te miejsca w ogóle istnieją. Ten plan bardzo podoba się Tamarze, która chce pokazać też przeszłość mieszkańców Jagodna - proponuje znalezienie starych, rodzinnych zdjęć, które mogłoby ukazać starsze pokolenia. Nagle okazuje się, że jedna, przypadkiem znaleziona fotografia, może zmienić całe życie. 

Okej, W obiektywie wspomnień to ósma część Stacji Jagodno. Muszę przyznać, że to całkiem sporo. Już czytając siódmą część, zastanawiałam się, jak to jest możliwe, że to nadal jest takie dobre i ciekawe. Nadal tak samo wciągające jak pierwsza część. No niestety - to skończyło się razem z siódmą częścią. I to nie jest tak, że ta książka była zła czy coś, bo wcale tak nie było. Po prostu, w moim odczuciu, była niezaprzeczalnie trochę gorsza od reszty. Jest mi trudno powiedzieć dlaczego, ale właśnie tak czuję.

Dobrze, muszę się jednak z tego jakoś wytłumaczyć, żeby nie wyszło, że ja tej książki nie polecam. Polecam, serio. Ona nie jest zła. Styl pisania Karoliny Wilczyńskiej nadal jest tak samo lekki, przez co książkę czyta się szybko i łatwo. Spotykamy znów bohaterów, do których zdążyliśmy się już przywiązać. Jedną z wielkich zalet tej części jest to, że w końcu wyszło na jaw, o co tak właściwie chodziło z Leą! Jeśli czytaliście moją recenzję Uczuć zaklętych w kamieniu to wiecie, jak bardzo mnie ten wątek nurtował.

Więc co było nie tak? Mi się wydaje, że to nawet nie chodzi o to, że coś w tej książce było złe, ale.. dla mnie to za dużo. Tak po prostu. Mimo tego, że w tej historii jest dużo nowych rzeczy, poznajemy kolejne losy wszystkich mieszkańców Jagodna, to jednak po jakimś czasie wszystko się odrobinę nudzi. I mi się to chyba właśnie trochę znudziło.

Jednak mimo tej, no nazwijmy to tak, nudy, warto jest tę książkę przeczytać. Wnosi nowe rzeczy do tej całej historii. Poznajemy nowych bohaterów, którzy nieźle namieszają! A ci, których znamy już z poprzednich części, przeżywają kolejne zwykłe i niezwykłe dni. Prawda jest taka, że może nie jestem tą książką zachwycona tak, jak wcześniejszymi, ale nie wyobrażam sobie tej serii bez niej, bo jednak bardzo dużo się tu zdarzyło. Więc, reasumując, jest trochę nudno, ale dla fanów Jagodna to nie powinien być problem!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

BYĆ MOŻE KIEDYŚ

SOMEDAY, SOMEDAY, MAYBE

Lauren Graham

Wydawnictwo Zysk i S-ka

5/11/2018

4/5 ✰

Jest styczeń 1995 roku, Franny Banks zdaje sobie sprawę, że do jej deadline'u zostało już tylko pół roku. Dokładnie dwa i pół roku temu przyjechała do Nowego Jorku z jednym postanowieniem. W przeciągu trzech lat zostanie aktorką. Jednak prawda jest taka, że czas Franny prawie minął, a ona ma za sobą tylko jedną reklamę paskudnych swetrów, a jej fanklub to dokładnie dwie osoby: Jane i Dan, z którymi mieszka.
Wszyscy starają się ją przekonać, że powinna mieć plan B, chociaż tak naprawdę Franny go ma. Wróci do domu, założy rodzinę ze swoim porządnym byłym chłopakiem i zostanie nauczycielką. Cały problem polega na tym, że Franny wcale nie chce rezygnować z marzeń. Mimo wszystko.

No więc historia Franny jest.. inna. Mam takie odczucie chyba głównie dlatego, że jeszcze nie zdarzyło mi się czytać książki z gatunku new adult, której akcja dzieje się w latach 90. Wiecie, nie ma ogólnodostępnego Internetu, nie ma komórek i komputerów. Przecież tam była nawet scena, w której Franny odrzuciła ofertę pracy, bo potrzebna była znajomość obsługi Windowsa 95! Chwila musiała minąć, zanim przestałam, czytając tę książkę, myśleć ciągle czegoś w stylu: kurde, zadzwoń do niego po prostu.

Co jeszcze było inne? Taki trochę brak akcji. Serio, ta książka była taka, hm, wolna. Nie działo się nic spektakularnego. To było trochę jak taki dziennik Franny. Nawet nie pamiętnik (pamiętnik kojarzy mi się z zapisywaniem tam najważniejszych rzeczy, które się wydarzyły), tylko dziennik właśnie, w którym po prostu opisywała swoje życie. Wszystkie porażki i sukcesy, przemyślenia, rozmowy z przyjaciółmi i ludźmi, których spotkała danego dnia. I chociaż na początku wydawało mi się to odrobinę nudne, to potem doszłam do wniosku, że hej - no to są właśnie tamte lata! No dobra, akurat z tego konkretnego roku raczej średnio coś pamiętam, bo dopiero się urodziłam, ale tak to sobie właśnie wyobrażam. Wiecie, o co mi chodzi? O takie trochę wolniejsze życie, niż to nasze teraz.

No dobra, jest jeszcze jedna rzecz, która wyróżnia tę książkę, spośród innych. Brak wybijającego się na pierwszy plan wątku miłosnego. Przysięgam! Wiem, że teraz w każdej książce musi być taka historia, dlatego w tej oczywiście są też opisane zmagania Franny z chłopakami, ale to jest tak trochę obok tego, co dla niej najważniejsze. Przez praktycznie całą książkę stawia jednak swoją karierę i marzenia ponad miłość. Może jest też trochę tak, że nie ma na to czasu w tym momencie życia, w którym się akurat znajduje.

Samo wydanie tej książki zasługuje na uznanie. Okładka jest śliczna, a dla mnie to mega atut, bo uwielbiam, jak jest na co popatrzeć. Ale poza tym w środku znajdziemy kilkanaście stron, które nie są typową historią, ale.. kartkami z kalendarza Franny. To naprawdę fajne urozmaicenie, biorąc pod uwagę to, że nie jest to przesadnie estetyczne. Są tam rysunki, przeróżne szlaczki, powykreślane zdania i inne bzdety - w tym informacje o ograniczeniu kupowania chrupek serowych.

Być może kiedyś to historia o amerykańskim marzeniu. Nie pokazuje jednak cukierkowego dążenia do celu, ale chyba to, jak jest naprawdę. Uświadamia, że ten hollywoodzki sen wcale nie jest taki słodki i prosty. Wydaje mi się, że można wziąć to za pewnik, tym bardziej, że autorka książki, Lauren Graham, sama jest aktorką. Może ją nawet pamiętacie, tak jak ja, z Kochanych kłopotów! W każdym razie, jeśli szukacie książki new adult, która łamie trochę schemat tego gatunku, to zdecydowanie musicie przeczytać właśnie to!

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

DROGI MARTINIE

DEAR MARTIN

Nic Stone

Wydawnictwo NieZwykłe

17/10/2018

5/5 ✰

Justyce opuścił niebezpieczną dzielnicę, w której dorastał, jest jednym z najlepszych uczniów w swojej szkole i planuje studia na renomowanej uczelni. To jednak nie znaczy, że policjant, który posądza go o przestępstwo, potraktuje go ulgowo.

Justyce stara się zrozumieć przemoc na tle rasowym w naukach Martina Luthera Kinga i zaczyna pisać do niego listy. Jednak nawet to nie jest w stanie pomóc mu uporać się z wydarzeniami feralnego dnia, w którym wybrał się na przejażdżkę ze swoim najlepszym przyjacielem, Mannym. Głośna muzyka, płynąca z ich auta, wzbudza furię w białym policjancie, który właśnie skończył służbę.

Jak tak sobie myślę, to chyba jeszcze nigdy nie czytałam książki, której głównym wątkiem jest rasizm, więc zaznaczam, że to mój debiut w tym temacie. Podobnie jest z autorką, bo książka Drogi Martinie debiut literacki Nic Stone. Właśnie przez to, przymykam oko na kilka małych wad, jakie ma ta książka. Wiecie jak to jest - nie od razu jest się mistrzem w nowych rzeczach. Chociaż muszę przyznać, że tutaj wyszło to bardzo dobrze! Chociaż książka jest krótka, bo ma zaledwie 200 stron, to jest naprawdę bardzo dobra.

Życie, z którym musi się mierzyć Justyce, nie jest proste. Próbuje zrozumieć otaczający go świat, pisząc listy do Martina Luthera Kinga. I powiem wam, że bardzo spodobała mi się realizacja tego pomysłu. Nie chodzi nawet o fakt, że dzięki temu mamy dwie narracje - trzecioosobową i pierwszoosobową z perspektywy Justyce'a. Chodzi o to, że Justyce w tych listach niczego nie udaje. Opisuje swoje życie takim, jakie jest. Poznajemy jego emocje, odczucia i przemyślenia. Nie tylko te związane z dyskryminacją rasową, ale również te, z którymi mierzy się każdy siedemnastolatek.

Sam problem rasizmu przedstawiony jest w wieloraki sposób. Jest Justyce, który nie rozumie, co złego jest w "byciu kolorowym" i czuje się pokrzywdzony. Jest Manny, który w pewnym momencie swojego życia przestał zwracać uwagę na różnego rodzaju przytyki, dotyczące tego, że jest czarny. Mamy kilku chłopaków, należących do gangu, którzy sprzeciwiają się dyskryminacji, jednak robią to w sposób, który sprawia, że inni postrzegają ich źle i kojarzą ze stereotypowym obrazem "czarnego gangstera".

Chyba jedyne zastrzeżenie, jakie mam do tej książki to fakt, że trochę powiela stereotyp białego chłopaka z bogatego domu, który jest rasistą. Jednak z drugiej strony chyba rozumiem, dlaczego tak się stało - Justyce to uczeń dobrej szkoły, do której uczęszczają w większości bogate dzieciaki, wśród których znalazło się kilku takich, dla których kolor skóry ma duże znaczenie. Więc wytłumaczone!
I powiem wam też o czymś, co bardzo mi się spodobało. A mam na myśli takie słodko-gorzkie zakończenie. Tego, co skończyło się dobrze oczywiście wam nie zdradzę, ale to nic, bo nawet nie o to mi chodzi. Spodobało mi się, że zakończenie tej książki nie mówi nam hej, to koniec z rasizmem, nagle już wszyscy jesteśmy równi!, tylko podkreśla, że nadal musimy z tym walczyć.

Ja mam poczucie, że ta książka jest odrobinę za krótka. Nie chodzi mi jednak o to, że coś jest tu pominięte, że czegoś jest za mało. Brakuje mi tylko większej liczby godzin, spędzonych przy historii Justyce'a. Tak po prostu. Bo czytając ją, przypomniało mi się, że żyjemy w świecie, o którym myślimy, że takie rzeczy się już nie dzieją, a to przecież nieprawda. I jeśli chodzi o przekaz, to wydaje mi się, że Drogi Martinie to idealna książka dla każdego. Krótka, a zarazem przekazująca ogrom prawdy o tym, jak niesprawiedliwi potrafią być ludzie.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu NieZwykłe.

Dobra, chyba najwyższy czas przyznać się do tego, że nie doceniałam polskich autorów. Jest mi z tego powodu wstyd (serio), ale mam zamiar to zmienić. Dlaczego? Bo ostatnio przeczytałam kilka świetnych, polskich obyczajówek i zrobiło mi się autentycznie głupio. To były takie książki, dla których zarywałam noce, a raczej nie zdarza mi się to często, bo spanie to wręcz moje hobby. Ale ja nie potrafiłam tych książek odłożyć. Wciągały mnie niesamowicie i nie dawały o sobie zapomnieć, nawet po przeczytaniu. A już z pewnością do takich książek należy nowa książka Małgorzaty Garkowskiej Czego nie powiedziałam. 

Więc oficjalnie - obiecuję czytać więcej polskich obyczajówek, bo są tego warte. 

Rozpadłabym się jak zrzucone ze stołu puzzle. Niektóre fragmenty układanki pozostają połączone, ale główny obraz rozdziera się i trzeba pieczołowicie szukać pasujących elementów. 

Straciłam swoją drugą połówkę, przez co poczułam się jak but, który utracił towarzysza i już nigdy nie zostanie z powrotem założony. A nie potrafiłam biegać boso.


BIEGAJĄC BOSO
RUNNING BAREFOOT

Amy Harmon
Wydawnictwo Editio Red
7/08/2018
4,5/5 ✰

Josie była nieśmiałą i nad wyraz dojrzałą trzynastolatką. Kochała książki i muzykę, jednak nie miała nikogo, z kim mogłaby dzielić swoje pasje. Ten aspekt jej życia zmienił się, kiedy pewnego dnia w szkolnym autobusie poznała Samuela - osiemnastoletniego Indianina. Burzliwe rozmowy o literaturze i muzyce, doprowadziły do niezwykłej przyjaźni. 

Po ukończeniu szkoły, Samuel wyjechał z miasta. Spełniał swoje marzenie o tym, by zostać żołnierzem piechoty morskiej. Nic nie wskazywało na to, że jego wyjazd będzie jednoznaczny z końcem tej przyjaźni, natomiast właśnie tak się stało. Kiedy po latach wraca ze służby, okazuje się, że Josie jest taka sama, jak ją zapamiętał. Zauważa jednak, że dziewczyna potrzebuje od niego dokładnie tego samego, co kiedyś ofiarowała mu w szkolnym autobusie: rozmowy, akceptacji i - przede wszystkim - wsparcia. 

Czasami szczerość jest dużo prostsza, gdy wokół panuje ciemność.

Amy Harmon. No nie oszukujmy się, kocham tę autorkę. Uwielbiam jej styl pisania, uwielbiam tę lekkość, bijącą z jej książek. Uwielbiam to, w jaki sposób potrafi opisywać ludzkie problemy i z jaką dogłębnością przedstawia uczucia bohaterów. Nie da się ukryć, że jak mało kto, potrafi grać na emocjach.
Najpierw było Making faces, które mnie urzekło i doprowadziło do łez. Potem Prawo Mojżesza i Pieśń Dawida, które zrobiło ze mną dokładnie to samo, tylko dwa razy mocniej.
A Biegając boso? Kolejne cudo!

Może nietypowo, ale zacznę od minusów. A tak właściwie to od jednego, małego minusika - opowieści Samuela dotyczące Indian Nawaho. I tak, ja wiem, że to jeden z kluczowych motywów w tej książce, ale.. no trochę mnie to nudziło. Może nie byłoby tak, gdyby tych historii nie było tak wiele, ale po którejś z kolei, czułam po prostu znużenie. Czytałam je bardzo szybko (i przyznaję - może trochę nieuważnie), ale po prostu to nie było dla mnie.
Oczywiście, ile osób, tyle opinii! To, co ja uważam za minus, komuś innemu może się bardzo podobać, więc nie przekreślajcie tej książki tylko ze względu na opowieści Samuela. Poza tym, tak jak napisałam, to tylko mały minusik, o którym zdecydowanie można zapomnieć, kiedy cała reszta książki jest po prostu.. piękna!


No więc tak - ta historia jest po prostu piękna! Od pierwszej strony chwyta za serce i nie puszcza, aż do samego końca. Chociaż powiem wam, że nawet po przeczytaniu i odłożeniu tej książki na półkę, nie mogłam przestać o niej myśleć, ale akurat to jest czymś bardzo typowym dla książek Amy Harmon. Chodzi mi o to, że one po prostu zapadają w pamięć. Są napisane w taki emocjonalny sposób, przez który trudno jest o nich zapomnieć, nie tylko kilka dni od przeczytania, ale tak w ogóle. Dla mnie to coś naprawdę fenomenalnego!

Muszę przyznać, że uwielbiam Josie. Jest tak subtelną postacią, tak uczuciową, przeładowaną emocjami, że chyba nie da się jej nie lubić. Dziewczynka, która była zmuszona dorosnąć bardzo szybko, taka bez typowej dla nastolatek naiwności, ale z ogromną dawką wrażliwości.
Samuel? Nietuzinkowy chłopak, którego życie nie oszczędzało. Niemogący zrozumieć, co złego ludzie widzą w odmienności, poszukujący zrozumienia i przynależności. Starający się znaleźć wśród ludzi taką grupę, do której mógłby przynależeć.

To, co z pewnością jest typowe dla historii, które pisze Harmon, jest wyjątkowa kreacja miłości. Miłość, która zrodziła się między Josie i Samuelem, pozbawiona była tego, co we współczesnym świecie uważane jest za must have w związku - nie było niesamowitego zauroczenia, zakochania od pierwszego wejrzenia, nie było szkolnej piękności i przystojnego podrywacza. Ich miłość zrodziła się z przyjaźni, oparta na akceptacji, zrozumieniu, rozmowie. Na zaufaniu i wierze.


Biegając boso to książka, która pozwala oderwać się od stereotypowego myślenia. Daje szansę na przewartościowanie niektórych życiowych kwestii. Serio, bez żadnej ściemy - tak naprawdę jest. Pozwala dostrzec, że naprawdę w ludziach są ważniejsze rzeczy, niż ich wygląd. Że miłość może być piękna, może nie uderzać jak piorun, może uratować życie.
Uwielbiam to, że ta historia niesie za sobą pewne wartości. Nie jest pusta i płytka. Pokazuje życie takim, jakie powinno być, a o czym bardzo często zapominamy.


Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Editio. 

Leżałam w łóżku i czułam w piersi ucisk serca. Bolało. To naprawdę bolało. Dlaczego nikt nie mówi, że złamane serce to nie tylko metafora?

BEZ SŁOWA

GHOSTED

Rosie Walsh

Wydawnictwo Zysk i S-ka

1/10/2018

5/5 ✰

Sarah i Eddie spędzają ze sobą siedem dni. Zgodnie twierdzą, że to najlepszy tydzień w całym ich życiu. Nie potrafią tego zrozumieć, ale oboje czują, że to nie zwyczajny, przelotny romans, ale coś dużo, dużo większego. Obiecują sobie, że ich pożegnanie nie będzie jednocześnie końcem ich miłości i zrobią wszystko, by być razem. Jednak chwilę po powiedzeniu sobie do zobaczenia, Eddie zapada się pod ziemię. Nie odbiera telefonu, nie odpisuje na wiadomości Sarah. Przyjaciele przekonują ją, że powinna o nim zapomnieć, że dla niego to była tylko krótka, wakacyjna przygoda, ale Sarah wie, że stało się coś złego. Po tygodniach czekania, dowiaduje się, że miała rację, że Eddie miał swoje powody, by zniknąć bez słowa.

Wiarygodność. To jedno z pierwszych słów, jakie przychodzą mi do głowy, kiedy myślę o tej książce. Cała historia, bohaterowie, wszystko w Bez słowa jest po prostu stworzone i napisane w taki sposób, że tę książkę czyta się z przeświadczeniem, że to wydarzyło się naprawdę. Nie ma tu niczego, o czym mogłabym powiedzieć, że jest przesadzone. Cholera, naprawdę nie ma tu nic takiego!




Przeplatają się tu dwie perspektywy czasowe: teraźniejszość, w której Sarah stara się odnaleźć Eddiego, przeplata się z przeszłością, w której poznajemy ich historię od początku. Zdecydowanie więcej jest tego teraz, jednak nie jest to niczym dziwnym, biorąc pod uwagę fakt, że cała książka opiera się na tym, że Sarah próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego Eddie zniknął bez śladu. W opowieści Sarah poznajemy też jej przeszłość, co pozwala nam jeszcze bardziej poznać bohaterkę. Ponadto są jeszcze listy! Listy, o których początkowo nie wiemy nic - nie wiemy, kto je pisze, ani do kogo są adresowane - jednak, jak się później okazuje, są bardzo ważne w całej historii.


Sami bohaterowie są świetnie wykreowani. I wbrew pozorom (bo często tak jest - przynajmniej tak mi się wydaje), nie mam tu na myśli tylko dwójki głównych bohaterów. Na uwagę zasługują tu również przyjaciele Sarah i ich własna historia, która dopełnia całą książkę. Fajnie, że autorka postanowiła nie skupiać się tylko na życiu i problemach Sarah i Eddiego. Powtórzę się, wiem, ale dla mnie również dzięki temu Bez słowa jest naprawdę wiarygodną historią.

Rosie Walsh porusza wiele trudnych tematów - niezrozumienie, trauma, samotność, tęsknota, bezradność, miłość, nienawiść. Pokazuje życie takie, jakim jest naprawdę. Bez ciągłej cukierkowatości, pełne zarówno wzlotów, jak i upadków. Niczego nie upraszcza, nie daje przeświadczenia, że da się całkowicie pozbyć demonów przeszłości i ponieść na nogi w przeciągu kilku dni. Rosie Walsh pokazuje prawdę.


Muszę zaznaczyć coś jeszcze - z takim zwrotem akcji, jaki ma miejsce w Bez słowa, nie spotkałam się chyba jeszcze nigdy. Naprawdę! W pewnym momencie zaczęłam domyślać się, co się stało i przyznaję się, że w pierwszej chwili miałam w głowie tylko takie serio? to takie przewidywalne. Kilka stron dalej tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że mam rację i wiem, jak to wszystko się skończy. A potem nagle okazuje się, że nie mogłam być w większym błędzie. Wszystko, co ułożyłam sobie w głowie, całe zakończenie, po prostu trafił szlag. Walsh po mistrzowsku wprowadziła mnie w błąd, sprawiając, że jeszcze bardziej doceniłam zarówno książkę, jak i ją - jako autorkę. A takich zwrotów akcji było kilka!

Bez słowa jest naprawdę cudowną książką. Nie ma w niej przesady, nie ma w niej cudownych zbiegów okoliczności i nierealności. Historia Sarah i Eddiego jest prawdziwa i przysięgam - tą prawdą chwyta za serce, jak żadna inna.

Przeszłość wpływa na teraźniejszość. Ale jej nie tworzy. Tworzysz ją ty. Tylko ty. Swoim zachowaniem, słowami i myślami. 

SEKRETY I KŁAMSTWA

Sylwia Trojanowska

Wydawnictwo Czwarta Strona

22/08/2018

5/5 ✰